ΙΦΙΚΡΑΤΗΣ ΑΜΥΡΑΣ - ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΛΕΠΕΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΝ ΡΩΣΣΟ/ΟΥΚΡΑΝΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ...

 

 

Με μία λέξη, γεωπολιτικώς. Ασχέτως αν και πόσο δίκιο έχει η Ουκρανία.

Στην Ελλάδα έχει αναδειχτεί μία διαίρεση, κάποιοι πατριώτες υποστηρίζουν την Ουκρανία και κάποιοι την Ρωσσία. Η στάση τους όμως έχει κυρίως συναισθηματικά και ιδεολογικά κίνητρα. Αν πρόκειται για εθνικιστές, κάποιοι τάσσονται με την Ουκρανία επειδή εκεί πολεμούν Ουκρανοί εθνικιστές. Αν πρόκειται για χριστιανούς ορθοδόξους, υποστηρίζουν τους Ρώσσους λόγω ομοδοξίας.

Ουδείς εξ αυτών αναλύει το ζήτημα από την σκοπιά των Ελληνικών συμφερόντων.

Ως ΙΕΡ.Α.Κ.Σ. θέλουμε να επικρατήσει στην Ελλάδα ένα εθνοκεντρικό καθεστώς, αλλά πριν εκφράσουμε την θέση μας, ας προσθέσουμε έναν ακόμη βαθμό περιπλοκότητος στο ζήτημα της Ουκρανίας.

Ενώ η Ουκρανική ηγεσία χρησιμοποιεί εθνικιστική ρητορική, εν τούτοις οι εθνικιστές και φιλελεύθεροι Ουκρανοί υποστηρίζουν την αντι-Παραδοσιακή Δύση. Ετοιμάζονται να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση ενάντια στην Ρωσσία.  Αν επικρατήσουν στον πόλεμο οι Ουκρανοί εθνικιστές, δεν σημαίνει ότι θα επωφεληθούν τα εθνικιστικά κινήματα της Δύσεως.

Αντιθέτως, η Ρωσσική  ηγεσία όντας αντιεθνικιστική με πύρινη αντιφασιστική ρητορική, εν τούτοις υποστηρίζει τις Παραδοσιακές Αξίες ενάντια στην εκφυλισμένη Δύση. Ήτοι, συνυπάρχουν αντικρουόμενες καταστάσεις.

Ας εξετάσουμε το ζήτημα από την Ελληνική σκοπιά. Βασική αρχή της εξωτερικής πολιτικής της ΙΕΡ.Α.Κ.Σ. είναι η διάλυση της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ. Δεν πρέπει να επεκταθεί προς Ανατολάς το ιμπεριαλιστικό κράτος των Βρυξελλών. Πρέπει πάση θυσία η διαβρωτική και εκφυλισμένη Δύση να πάψει να επεκτείνει την επιρροή της στον υπόλοιπο κόσμο.

Από καθαρώς γεωπολιτικής σκοπιάς η ένταξη της Ουκρανίας στην Ε.Ε. προσθέτει άλλον έναν εχθρό στα βόρεια σύνορα της Ελλάδος, και αποσταθεροποιεί ακόμη περισσότερο τις σχέσεις Ανατολής-Δύσεως.

Πρέπει να βλέπουμε το μέλλον. Αν η Ελλάδα απελευθερωθεί από την σκλαβιά της Ε.Ε. θα δέχεται τρομακτικές πολιτικές πιέσεις από τις γειτονικές χώρες που έχουν ενσωματωθεί στην Ε.Ε. Οπότε δεν αρκεί να στοχεύουμε στην έξοδο της Ελλάδος από την Ε.Ε., πρέπει να αποτρέψουμε και τις άλλες χώρες από το να προστεθούν στο γεωπολιτικό οπλοστάσιο της Ε.Ε.

Ας δούμε ένα συγκεκριμένο παράδειγμα. Ας υποθέσουμε ότι η Ελλάδα θέλει να διαλύσει τα Σκόπια, συμμαχώντας με τους Αλβανούς των Σκοπίων, και να λύσει τον γόρδιο δεσμό της ονομασίας του ψευδοκράτους. Αν τα Σκόπια είναι μέλος του ΝΑΤΟ ή της Ε.Ε. αυτομάτως πολλαπλασιάζεται ο αριθμός των κρατών που θα έχουμε απέναντί μας.

Αν υποθέσουμε ότι η Σερβία ενταχθεί στην Ε.Ε. αυτομάτως μετατρέπεται σε στρατιωτικο-πολιτική βάση του 4^ου Ράιχ στην γειτονιά μας.

Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι τρέφουμε φρούδες ελπίδες για βοήθεια από την Ρωσσία. Ούτε φυσικά ασπαζόμαστε τις ανθελληνικές απόψεις περί ομοδοξίας με την Ρωσσία. Η Ρωσσία όποτε κατέβηκε προς τον Νότο, συμμάχησε με το σλαβικό στοιχείο εις βάρος του Ελληνικού.

Έχει όμως σημασία να κατανοήσουμε ότι έχουμε πολλαπλούς εχθρούς τους οποίους πρέπει να πολεμούμε ταυτοχρόνως. Τα γεωπολιτικά και στρατηγικά προβλήματα ασφαλείας της Ελλάδος δεν πρέπει να διατυπώνονται με διαζευκτικό τρόπο, ήτοι ή με τον έναν ή με τον άλλον. Πρέπει να ιεραρχούνται και να αναλύωνται εις βάθος.

Η Ε.Ε. επεκτείνεται διαρκώς, αδιαφορώντας για την πιθανότητα πολεμικών συρράξεων εξαιτίας του επεκτατισμού της. Η Ελλάδα πρέπει με την σειρά της να εφαρμόζει πολιτική ισχύος (power politics), ήτοι να ανατρέπει κυβερνήσεις γειτονικών χωρών αν προσπαθούν να ενταχθούν στην Ε.Ε. και στο ΝΑΤΟ, να αποσταθεροποιεί με κάθε τρόπο τις κοινωνίες τους, να προβάλλει εμπόδια στις ενταξιακές διαπραγματεύσεις, να οργανώνει ειρηνικές και μη-ειρηνικές επαναστάσεις στα εδάφη που έχει σκλαβώσει το ιμπεριαλιστικό κράτος της Ε.Ε., να χρηματοδοτεί και να ενισχύει παντί τρόπω κάθε φυγόκεντρη και αποσχιστική τάση μέσα στο Δυτικό στρατόπεδο.

Όλα τα δεδομένα μέχρι στιγμής δείχνουν ότι επανήλθαμε σε μία προ-1914 εποχή. Τα τελευταία 25 χρόνια, έχει αλλάξει δραματικώς ο τρόπος σκέψεως στην διεθνή πολιτική, αλλά στην Ελλάδα αρκετοί νανουρίζονται με τα παραμύθια των δυτικών «εταίρων και συμμάχων» περί φιλίας των ευρωπαϊκών λαών, περί τέλους της ιστορίας, περί αντιρατσισμού, περί μετα-εθνικού κράτους κλπ.

Αν θέλουμε να αποφύγουμε μία εθνική καταστροφή, πρέπει να κατονομάσουμε την Ε.Ε. ως τον υπ’ αριθμόν ένα εχθρό του Ελληνικού Έθνους, μεγαλύτερο και από την Τουρκία. Για την Τουρκία ο Λαός μας δεν τρέφει αυταπάτες, αλλά για την Ε.Ε. μεγάλα πληθυσμιακά στρώματα δεν αντιλαμβάνονται την Ε.Ε. ως εχθρό στα βορειοδυτικά σύνορά μας. Αυτό πρέπει να αλλάξει άμεσα.

Οφείλουμε να καταρτίσουμε λεπτομερή σχέδια για την διάλυση του ιμπεριαλιστικού κράτους της Ε.Ε. Οι γενικολογίες και τα ευχολόγια δεν επαρκούν.

Ακόμη και αν η Ουκρανία έχει 100% δίκιο στην σύγκρουση με την Ρωσσία, δεν μπορούμε να επιτρέψουμε στην Ουκρανία να ενταχθεί στο στρατόπεδο της Ε.Ε. Για την Ελλάδα μία τέτοια κίνηση από πλευράς Ουκρανίας αποτελεί Casus belli εις βάρος της Ελλάδος. Το αυτό ισχύει για όλα τα Βαλκανικά κράτη που θέλουν να ενταχθούν στην Ε.Ε., Σερβία, Αλβανία, Κόσοβο, Σκόπια. 

ΠΗΓΗ: http://www.iphicratisamyras.com/2014/09/blog-post.html