ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ & ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ - 2 ΦΥΣΙΚΟΙ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΙ ...

 

 

 

Ο Καθηγητής Μαθηματικών Ιωάννης Ρούσσος

Τακτικός Kαθηγητής Mαθηματικών, Hamline University

και ο Κώ­στας,  Αγ­γε­λί­δης,

Υποψήφιος Διδάκτωρ Χημικής Μηχανικής, University of Minnesota

Minneapolis, MN, U. S. A. υπογράφουν το ακόλουθο κείμενο:     

            

 ΙΑΤΡΙ­ΚΗ ΚΑΙ ΧΡΙ­ΣΤΙΑ­ΝΙΣΜΟΣ

 

    Με αφορ­μή την απόφα­ση ανα­κή­ρυ­ξης του Αρ­χιε­πι­σκό­που της Ανα­το­λι­κής Ορ­θο­δό­­ξου Εκ­κλη­σί­ας της Ελ­λά­δος Χρι­στο­δού­λου σε Επί­τι­μο Δι­δά­κτο­ρα της Ια­τρι­κής Σχο­λής του Αρι­στο­τε­λεί­ου Πα­νε­πι­στη­μί­ου Θεσ­σα­λο­νί­κης (κατά το έτος 2000) και τα γε­γο­νό­τα που τη συ­νό­δευ­σαν, θα θέ­λα­με να δώ­σου­με στο Ελ­λη­νι­κό κοι­­νό, λί­γες νύ­ξεις και αιχ­μές για τις ιστορικές και επιστημονικές σχέ­σεις τού Χρι­στια­νι­σμού με τις επι­στή­μες και ει­δι­κό­τερα την Ια­τρι­κή Επι­στή­μη. Η παγκόσμια βιβλιογραφία στο παρόν θέμα είναι απέραντη. Ένα πλήρες δίτομο βιβλίο σ' αυτά τα θέ­μα­τα (μέχρι και την εποχή που γράφτηκε, αρχές 20^ου αιώνα,) είναι του καθη­γητή και προέδρου του Πανεπιστημίου Cornell της πολιτείας της Νέας Υόρκης Andrew White A History of the Warfare of Science with Theology in Christendom (Mια Ιστορία του Πολέμου της Επιστήμης με την Θεολογία στον Χριστιανισμό). Στο παρόν άρθρο η ανά­πτυξη θα είναι απλώς μερική.

 

Ό­σοι εν­δια­φέ­ρο­νται γενι­κό­τε­ρα γι' αυ­τά τα θέ­μα­τα και δεν είναι αδιάφοροι ώστε να τα αφή­νουν να κυ­λούν απα­ρατή­ρη­τα όπως έρ­χο­νται και πά­νε, μπο­ρούν να ελέγ­ξουν και να με­λε­τήσουν τις ανα­φο­ρές και τα θέ­μα­τα που προ­­τεί­νου­με, ώστε μό­νοι τους με­τά από μία σύ­ντο­μη και εμπε­ρι­στα­τω­μέ­νη με­λέ­τη να μπο­ρέ­σουν να βγά­λουν με­ρι­κά συ­μπε­ρά­σμα­τα αντι­κει­με­νι­κά και ανε­πη­ρέ­α­στα. Εί­ναι και­ρός διά­φο­ροι φο­ρείς να στα­μα­τή­σουν να δρουν βα­σι­ζό­με­νοι στην τρο­μα­κτι­κή αμά­θεια ή την παρα­πλη­ρο­φό­ρη­ση του πλή­θους και τη θρη­σκο­λη­ψί­α, η οποία συ­χνά συ­νο­δεύ­ε­ται από θρη­σκευ­τι­κό φα­να­τι­σμό, που ολο­έ­να αυ­ξά­νε­ται στις μέ­ρες μας φι­μώ­νο­ντας και τυ­φλώ­νο­ντας τα πά­ντα.

 

Αρ­χι­κά στην Πα­λαιά Δια­θή­κη συ­να­ντά­με έναν «θε­ό» που όχι μό­νο δεν έχει κα­μιά ια­μα­τι­κή διά­θε­ση αλ­λά απει­λεί με πρό­κλη­ση ασθε­νειών για να εξα­σφα­λίσει υπο­τα­γή του λαού του:

 

«Αν δεν υπα­κούσεις, ο Κύ­ριος θα σε κτυ­πή­σει με πυ­ρε­τό, ρί­γος, ερε­θι­σμό, μα­­ρα­σμό, φλό­γω­ση και ώχρα (κι­τρι­νά­δι;) με πλη­γή στις έδρες, με αι­μορ­ρο­ΐ­δες (!) και με άγρια ψώ­ρα και ξυ­σμό, με αρ­ρώ­στιες αγιά­τρευ­τες, ...Θα σε χτυ­πή­σει (ο Κύ­ριος) με τρέ­λα, με τύ­φλω­ση  ...με σύγ­χυ­ση μυα­λού, θα ψη­λα­φείς σαν τον τυ­φλό στο κα­τα­με­σή­με­ρο  ...Ο Κύ­ριος θα σε χτυ­πή­σει στα γό­να­τα και στα σκέ­λη και από τις πα­τού­σες έως την κο­ρυ­φή σου με κα­κή πλη­γή, ώστε να μην μπο­ρείς να για­τρευ­τείς ...Αν δεν υπα­κού­σεις, ο Κύ­ριος θα κά­νει τις πλη­­γές σου  ...πλη­γές με­γά­λες και αθε­ρά­πευτες και ασθέ­νειες κα­κές, βα­ριές και αθε­ρά­πευ­τες. Και θα φέ­ρει πά­νω σας όλες τις οδυ­νη­ρές πλη­γές, απ' τις οποί­ες κα­τα­τρο­μά­ξα­τε και θα τις κολ­λή­σει σε σας. Αλ­λά ακό­μα και κά­θε ασθέ­νεια και κά­θε πλη­γή που δεν εί­ναι γραμ­μέ­νη στο βι­βλίο αυ­τό (για φαντάσου, α­κό­μα και αυ­τές!), θα φέ­ρει ο Κύ­ριος επά­νω σας, εάν δεν υπα­κούσετε...  »

 

                                                                                                                               Δευ­τε­ρο­νό­μιον, KH΄: 15-63.

 

Η αρ­νη­τι­κή ια­τρική λοι­πόν γίνεται το πιο αποτελεσματικό ερ­γα­λείο υπο­τα­γής! Εί­ναι πο­λύ εν­δια­φέ­ρον αυ­τό το κε­φά­λαιο του Δευ­τε­ρο­νο­μί­ου.Με­λε­τή­στε το όλο για να απο­λαύ­σε­τε και τις υπό­λοι­πες φοβε­ρές κα­τά­ρες (π.χ. ...και την γυναίκα που θα παντρευτείς να μην την χαρείς εσύ αλλά άλλος...) και απει­λές που βρίσκονται εκεί μέ­σα εν αφθονία..

 

Στα «θαύ­μα­τα» λοι­πόν της Πα­λαιάς Δια­θή­κης, εκτός από θε­ρα­πεί­ες νό­σων και μα­λα­κιών (κα­κώ­σε­ων), επεμβά­σε­ων, αλ­λα­γών και ανα­στο­λών φυ­σι­κών διερ­γα­σιών και φαι­νο­μέ­νων, στα βιβλία της Πεντατεύχου, των Κριτών, των Βα­σι­λειών,  των Μακ­κα­βαί­ων και αλλού, βλέ­που­με τον θεό των Εβραί­ων - Ισ­ρα­η­λι­τών, Γιαβ­χέ(χ), (θε­ός της ερή­μου που τε­λι­κά ερή­μω­σε τα πά­ντα), να επεμ­βαί­νει θαυ­μα­τουρ­­γι­­κά, αδια­κρί­τως αν πρό­κει­ται για επι­θε­τι­κούς ή αμυ­ντι­κούς πο­λέ­μους και μά­­χες, για να δώ­σει τη νί­κη στον εκλε­κτό λαό του. Μά­λι­στα, συ­χνά έχου­με πλή­ρη εξο­λό­θρευ­­ση αμά­χων, μέ­χρι θη­λα­ζό­ντων νη­πί­ων, ζώ­ων, και αμπε­λώ­νων, και ό,τι δεν μπο­ρού­σε να με­τα­φερ­θεί πα­ρα­δί­δε­ται στη φω­τιά (βλέ­πε π.χ. Αριθ­μοί ΛΑ΄,   Α΄ Βα­σι­λειών -Σα­μου­ήλ ΙΕ΄ κ.λ.π.). Θη­ριω­δί­ες άνευ προ­η­γου­μέ­νου και ίσως άνευ ε­πο­­μέ­­νου κατ' εντο­λή του βι­βλι­κού θε­ού Γιαβχέ(χ). Οι νόμοι πολέμου (Δευ­τερο­νο­μιο Κ΄) και οι νόμοι εξουσίας (Α΄ Βασιλειών-Σαμουήλ Η΄, και στην Καινή, Προς Ρω­μαίους ΙΓ΄: 1-7 και Πρώτη Επιστολή Πέτρου Β΄: 13-18) του βιβλικού θε­ού Γιαβ­χέ(χ) κά­νουν τους εγκλη­μα­τί­ες πο­λέ­μου των τε­λευ­ταί­ων αιώ­νων, να φαί­νο­ν­ται σχε­­δόν άγιοι μπρο­στά τους. Αυ­τός ο βι­βλι­κός θε­ός των Εβραί­ων, ο Γιαβ­χέ(χ) ή Γιεχόβα(χ) (ο Ιαχοβάς όπως συνήθως τον λέει ο λαός), όσο κι αν φαί­νε­ται πα­ρά­ξε­νο εί­ναι ακρι­βώς ο ίδιος Θε­ός Πα­τήρ των Χρι­στια­νών και ο Αλλάχ των Μου­σουλμάνων!  Αραγε τί μαγείρεμα συνέ­βη;

 

Στην Πα­λαιά Δια­θή­κη και εν συ­νε­χεία στην Και­νή βλέ­πο­υμε ένα τε­ρά­στιο αρι­θ­μό θαυ­μά­των με τρο­με­ρό εύρος θαυ­μα­τουρ­γι­κής ικανότητας, από θε­ρα­πεία πυ­­ρε­τού μέ­χρι ανα­στά­σε­ως νε­κρού τε­τρα­η­μέ­ρου. Προϋπόθεση αυτών των θαυ­μά­των ήταν η πίστη (θρησκευτική). Από το 35 Κ.Ε. (Κοι­νής Επο­χής) μέ­χρι το 313 Κ.Ε. τα «θαύ­μα­τα» συ­νε­χί­ζο­νται με τον ίδιο πε­ρί­που ρυθ­μό αν πι­στέ­ψου­με ό,τι μας λέ­νε οι Πρά­ξεις των Απο­στό­λων και όλα τα βι­βλια­ρά­κια με βί­ους Αγί­ων. Ο Ευαγ­γε­λι­στής Λου­κάς και οι Αγιοι Ανάργυροι, Κο­σμάς και Δα­μια­νός, ανα­φέ­ρο­νται ως ιατροί και θαυ­μα­τουρ­γοί. (Κατά την παράδοση ο Λουκάς είναι και ζωγράφος, αλλά αυ­τό... μόνον κατά φαντασίαν...). Πριν λί­γο και­ρό μά­λι­στα, η Ανα­το­λι­κή Ορ­θό­δο­ξη Εκ­­κλη­σία της Αυ­στρα­λί­ας μας ενη­μέ­ρω­σε μέ­σω του δια­δι­κτύ­ου ότι ο Α­γι­ος Χα­ρά­λαμπος ανέ­στη­σε νε­κρό! Και εμείς νο­μί­ζα­με ότι η τε­λευ­ταία ανά­στα­ση νε­κρού, ήταν του Ευ­τυ­χούς στην Τρω­ά­δα από τον Από­στο­λο Παύ­λο! (Πρά­ξεις Κ΄: 9).

 

Το 313 Κ.Ε. με το κο­σμο­ϊ­στο­ρι­κό διά­ταγ­μα των Με­διο­λά­νων των Κων­στα­ν­τί­νου και Λι­κι­νί­ου, νο­μο­θε­τή­θη­κε η ανε­ξι­θρη­σκία και ως εκ τού­του ο Χρι­στια­νι­σμός έ­γι­­νε ισό­τι­μη θρη­σκεία με κά­θε άλ­λη. Τού­το ήταν το δεύ­τε­ρο διά­ταγ­μα ανε­ξι­θρη­σκί­ας, εφό­σον το πρώ­το εί­χε εκ­δο­θεί ενά­μι­ση χρό­νο πρω­τύ­τε­ρα από τον σο­βα­ρά ασθε­νού­ντα Γα­λέ­ριο. Αυ­τή η ανε­ξι­θρη­σκία ως εκ θαύ­μα­τος κρά­τη­σε πο­λύ μι­κρό χρο­νι­κό διά­στη­μα, διό­τι ο κε­νό­δο­ξος και μα­ταιό­δο­ξος εγκλη­μα­τί­ας Κων­στα­ντί­νος (ο Μέ­γας που η εκκλησία τον έκανε Αγιο και Ισαπόστολο για τις υπη­ρε­σίες του, παρά το πλήθος και την βαρβαρότητα των εγκλημάτων του!) έδω­σε α­μέ­σως με­τά στους Χρι­στια­νούς μα­ζί με την «α­νε­ξι­θρη­σκί­α» και το επά­νω χέ­ρι. Τό­τε οι Χρι­στια­νοί ξέ­χα­σαν τι θα πει ανεξι­θρη­σκί­α, ει­ρή­νη, συγγνώμη και άφεση αμαρτιών, αγά­πη προς τον πλη­σί­ον, δι­καί­ω­μα σε άλ­λη γνώ­μη, άλ­λη αντί­λη­ψη, κ.λ.π. Από το 320 Κ.Ε. πε­ρί­που και εφε­ξής, έγι­ναν οι με­γα­λύ­τε­ρες κα­τα­στροφές και διώ­ξεις που γνώ­ρι­σε πο­τέ η αν­θρώ­πι­νη ιστο­ρία από τους χρι­στια­νούς, ενα­ντί­ον όχι μό­νο όλων των άλ­λων θρη­σκειών αλ­λά και με­τα­ξύ των χρι­στιανι­κών αι­ρέ­σε­ων και σχι­σμά­των. Στους επό­με­νους δυό­μι­σι αιώ­νες, σχη­μα­τί­σθη­κε εκτε­νής νο­μο­θε­σία για την εξά­λει­ψη και κα­τα­βα­ρά­θρω­ση του αρ­χαί­ου κόσμου και ει­δι­κό­τε­ρα του Ελ­λη­νι­κού και Ελ­λη­νο­ρω­μα­ϊ­κού Πο­λι­τι­σμού, που απλώς ζη­τού­σαν συ­νύ­παρ­ξη. Η νομο­θε­σία αυτή υπάρχει στους κώδικες του Θεοδοσίου (του με­γά­λου) και του Ιουστι­νια­νού κ.α. Οι κα­τα­στρο­φές βι­βλιο­θη­κών, σχο­λών, έρ­γων κοι­νής ωφε­λεί­ας, έρ­γων τέ­χνης, βι­βλί­ων, διωγ­μοί κα­θη­γη­τών και κά­θε επι­στη­μο­νι­κής και φι­λο­σο­φι­κής σκέ­ψε­ως και με­λέ­της μα­ζί με όλα τα ανα­πά­ντε­χα κα­κά, συ­να­πε­τέ­λε­σαν την με­γα­λύ­τε­ρη μη­χα­νή κα­τα­στρο­φής πο­λι­τι­σμού που γνώ­ρι­σε η ι­στο­ρία ολό­κλη­ρης της αν­θρω­­­πό­τη­τας. Ταυ­τό­χρο­να όμως πα­ρα­τη­ρού­με, ότι εκεί­να τα ασύλ­λη­πτα και φο­βε­ρά θαύ­μα­τα, με τις θαυ­μα­τουρ­γι­κές θε­ρα­πεί­ες πάσης φύ­σε­ως, δεν συ­νε­χί­ζο­νται πλέ­­ον. Για­τί άρα­γε; Μό­νο σπο­ρα­δι­κώς και ανεκ­δό­τως ανα­φέ­ρο­νται «θαύ­μα­τα», τα οποία ωχριούν σε δύ­να­μη και θε­ρα­πευ­τι­κή ικα­νό­τη­τα όλων εκεί­νων των θαυ­μά­των από τη δη­μιουρ­γία του κόσμου (γύ­ρω στο 5000 Π.Κ.Ε., αν δεν μας απα­τά η μνή­μη μας στα θέματα της βιβλικής επιστήμης!) μέ­χρι το 313 Κ.Ε.. Πα­ρα­δείγ­ματος χά­ρη δεν ξα­να­βλέ­που­με ανά­στα­ση νε­κρού, αλ­λά κα­μιά φο­ρά βλέ­που­με ει­κόνες να «δα­κρύ­ζουν» ή να «μα­τώ­νουν» απα­τη­λά και αι­σχρο­κερ­δώς (με απο­ξη­ρα­μένο σι­ρό­πι βυσ­σι­νά­δας!) όπως συ­νέ­βη μό­λις πρό­σφα­τα (18/6/2001) και γέ­λα­σε το πα­νελ­λή­νιο! Ακό­μα, διά­φο­ροι ιε­ρο­μό­να­χοι, α­σχο­λού­με­νοι με το εμπό­ριο της ελ­πί­δας, φέ­ρα­νε σε διά­φο­ρους να­ούς της Ευ­ρώ­πης τό­σα ξυ­λα­ρά­κια από τον Τί­μιο Σταυ­ρό ...που θα μπο­ρού­σαν να γε­μί­σουν μ' αυ­τά ολό­κλη­ρο υπε­ρω­κε­ά­νιο πλοί­ο. Για όσους δεν ξέ­ρουν από ανα­το­μί­α, υπεν­θυ­μί­ζου­με ότι έφε­ραν και μπό­λι­κα (17) «αυ­θε­ντι­κά» πε­τσά­κια της πε­ρι­το­μής του Χρι­στού: Ένας μά­λι­στα έφε­ρε και ανά­σα του Χρι­στού κλει­σμέ­νη σε μια μπο­τί­λια και ένας άλ­λος γά­λα της Πα­να­γί­ας μέ­σα σ' ένα μπου­κά­λι (ευ­τυ­χώς που δεν το ή­πιε!) και δε συμ­μα­ζεύ­ε­ται ...(μέχρι και ακτίνες του άστρου της Βηθλεέμ τολ­μού­σαν κάποτε να επιδεικνύουν παγιδευμένες σ' ένα μπου­κάλι). Υπεν­θυμί­ζου­με βέ­βαια ότι όλες οι θρη­σκεί­ες του κό­σμου, κο­μπά­ζουν επι­δει­κτι­κά επι­δει­κνύ­ο­ντας ο­λό­κλη­ρους κα­τα­λό­γους τέ­τοιων «θαυ­μά­των»! Η καθεμιά έχει τα δικά της. Δεν εί­ναι μόνον ειδι­κότητα της χριστιανικής.

 

Παρ' όλο λοι­πόν που η Εκ­κλη­σί­α, όπως ισχυ­ρί­ζο­νται τα δόγ­μα­τά της, κα­θο­δηγεί­ται και προ­στα­τεύ­ε­ται από το Αγιο Πνεύ­μα και ο κλή­ρος απο­λαμ­βά­νει της Θεί­ας Χά­ρι­τος, ήδη από το 35 Κ.Ε. και εφε­ξής εκα­το­ντά­δες αι­ρέ­σεις, σχί­σμα­τα κ.λ.π. δί­νουν και παίρ­νουν. Εσφα­γιά­σθη­καν και εδιώ­χθη­καν ανα­με­τα­ξύ τους με φο­βε­ρό μί­σος, πά­θος και βα­σα­νι­στή­ρια. Σκε­φτεί­τε τί άλ­λα φο­βε­ρά και τρομε­ρά θα γι­νό­τα­νε αν δεν υπήρ­χε και η κα­θο­δή­γη­ση του Αγί­ου Πνεύ­μα­τος και οι χρι­στια­νοί δεν συγ­χω­ρού­σαν ακό­μα και τους εχθρούς τους σύμ­φω­να με τον Ματ­θαίο Ε΄: 44. Και μη χει­ρό­τε­ρα Θεέ μου!

 

Στην πα­ρού­σα επι­στο­λή όμως, θα πε­ριο­ρι­στού­με στο να δώ­σου­με με­ρι­κές σύ­ντο­μες βι­βλι­κές και ιστορικές ανα­φο­ρές για να προ­κα­λέ­σου­με το εν­δια­φέ­ρον του ερευ­νη­τή-ανα­γνώ­στη, για τις πα­ρά­ξε­νες βι­βλι­κές και χριστιανικές θέ­σεις και τα διάφορα συμ­βά­ντα. Εν τού­τοις διακα­ώς προ­τεί­νου­με, άπα­ντες να με­λε­τή­σουν λε­­πτο­με­ρώς και συ­στη­μα­τι­κά ολόκλη­ρη την Εβραιο­χρι­στια­νι­κή Βί­βλο, από την Γέ­­νε­­σιν μέ­χρι την Απο­κά­λυ­ψιν, κάτω από το φα­κό της κρι­τι­κής ανά­λυ­σης, συ­γκρι­τι­­κής, ιστο­ρι­κής επι­στή­μης κ.λ.π. Αφού η Βί­βλος απο­τε­λεί τη μό­νη αλή­θεια που ο Α­λη­θι­νός, Πα­ντο­δύ­να­μος, Πάν­σο­φος, Πα­νά­γα­θος, Πα­ντο­γνώ­στης Θε­ός απο­κά­λυ­ψε στους αν­θρώ­πους, νο­μί­ζου­με ότι πρέ­πει άπα­ντες να την γνω­ρί­ζουν πλή­ρως. Σ' αυ­τό θα πρέ­πει όλοι να συμ­φω­νούν ή κά­νου­με λά­θος; Πρέ­πει να στα­μα­τή­σου­με επι­τέ­λους να συ­μπε­ρι­φερό­μα­στε σαν τα αδαή παι­δά­κια του κα­τη­χη­τι­κού σχο­λεί­ου, που από μι­κρά και με­τά στο Δη­μο­τι­κό, Γυ­μνά­σιο και Λύ­κειο, μας δι­δά­σκουν επι­λε­κτι­κά και εκλα­ϊ­κευ­μέ­να θέ­μα­τα της εβρα­ϊ­κής μυ­θο­λο­γί­ας και ιστο­ρί­ας κα­­θώς και δια­λεγμέ­νες πε­ρι­κο­πές από την Και­νή Δια­θή­κη. Ως υπεύ­θυ­να άτο­μα, οφεί­λου­με να μελε­τή­σου­με προ­σε­κτι­κά την βά­ση της πί­στε­ώς μας, την Βί­βλο και να στα­θού­με απέ­να­ντί της ελε­γκτι­κά όπως θα κά­να­με σε οποιο­δή­πο­τε άλ­λο ση­μα­ντι­κό ζήτη­μα της ζω­ής μας. Δεν πι­στεύ­ου­με ότι μπο­ρεί επ' αυ­τού να έχει κα­νείς λο­γικές αν­τιρ­­ρή­σεις! Μην το κά­νου­με σαν τους Κα­θο­λι­κούς, που επί σει­ρά αιώ­νων απα­γό­ρευαν την ανά­γνω­ση της Βί­βλου από το κοι­νό επί ποι­νή θα­νά­του! Βέ­βαια εκεί­νοι γνώ­ρι­ζαν πο­λύ κα­λά για­τί το έκα­ναν!

 

Να λοι­πόν συ­νο­πτι­κά, μερικά (όχι όλα γιατί είναι πάρα πολλά) εν­δια­φέ­ρο­ντα ιστο­ρι­κά ση­μεία για με­λέ­τη και έρευ­να:

 

1.            Κλεί­σι­μο σχο­λεί­ων, διωγ­μοί και φό­νοι δι­δασκό­ντων. Η μα­θη­μα­τι­κός και φι­λό­σοφος Υπα­τία κα­τα­κρε­ουρ­γεί­ται από τον όχλο του Αγίου Κύ­ριλ­λου, Πα­τριάρ­χη Αλε­ξαν­δρεί­ας το 415 Κ.Ε. Βλ. Σω­κρά­τους Σχο­λα­στι­κού Εκ­κλη­σια­στι­κή Ιστο­ρία - Πε­ρί Υπατίας της Φι­λο­σό­φου 7.15 &Σου­ΐ­δας ύψι­λον 166. Ο εμ­πα­θής θεολόγος, αυτοκράτωρ Ιουστινιανός κλείνει όλες τις σχολές των Αθη­νών, μεταξύ των οποίων ήταν και η ακαδημία του Πλάτωνος, και διώκει όλους τους καθη­γη­τές. Όσοι γλύτωσαν δραπέτευσαν τη νύκτα και κατέφυγαν στην αυλή του βασιλέως της Περσίας Χοσρόη.

 

2.            Κά­ψι­μο βι­βλιο­θη­κών (με με­γα­λύ­τε­ρο θρή­νο απώ­λειας: τις βι­βλιο­θή­κες της Αλε­ξάν­δρειας, τη Δημοτική βιβλιοθήκη του Σεραπίου της Αλεξανδρείας, κάηκε από τον Επί­σκο­πο Θε­ό­φι­λο το 391 Κ.Ε. και τη με­γά­λη βι­βλιο­θή­κη «του Πα­λα­τίνου Απόλλωνος» της Ρώ­μης που είχε ιδρυθεί από τον Αύγουστο, κάηκε από τον Πά­πα Γρη­γό­ριο τον Μέ­γα γύ­ρω το 600 ή 601. Ο κατάλογος καύσεως πολ­λών άλλων βι­βλιοθηκών συνεχίζεται επί μακρόν.). Βλέπε: Θε­ο­δώ­ρη­τος Εκ­κλη­σια­στι­κή Ιστο­ρί­α και Ε­πι­στο­λή Δα­μά­σου Επισκό­που Ρώμης τόμ. 5^ος ΚΒ΄, 1245 (ή 320.16-321.16).

 

3.            Κα­τα­στρο­φή γυ­μνα­στη­ρί­ων, λου­τρών, βα­λα­νί­ων (εί­δος αρ­χαί­ων λου­τρών), θερ­μών (λου­τρά θερ­μών υδά­των), λό­γω του τα­μπού των εβραί­ων και των χρι­­στια­νών για το γυ­μνό.

 

4.            Κα­τα­στρο­φή των ασκλη­πιεί­ων (αρ­χαί­ων ια­τρεί­ων, νο­σο­κο­μεί­ων), αφού ο Ασ­κλη­πιός (θε­ός της Ια­τρι­κής) εθε­ω­ρεί­το δαί­μο­νας για τους χρι­στια­νούς.

 

5.            Κα­τα­στρο­φή αλ­συλ­λί­ων και δα­συλ­λί­ων, για­τί θε­ω­ρού­νταν κα­τοι­κη­τή­ρια δια­βό­λων.

 

6.           Διωγ­μός πά­σης επι­στη­μο­νι­κής και φι­λο­σο­φικής σκέ­ψε­ως, ώστε οι χρι­στια­νοί να μην έχουν να αντι­με­τω­πί­ζουν κα­μία αντίθε­τη γνώ­μη και επιχειρηματολογία αλλά να επιβάλλουν δια πυρός και σιδήρου τις δικές τους ηλιθιότητες και βλα­κείες.

 

Α­πο­τέ­λε­σμα, η οπι­σθο­δρό­μη­ση της ια­τρι­κής και πά­σης επι­στή­μης και όλης της αν­θρώ­πι­νης σκέ­ψε­ως κα­τά 1500 χρό­νια, συν άλλα τό­σα ανα­δρο­μι­κά του­λά­χι­στον. Επί­σης ο ελ­λη­νι­κός και ελ­λη­νο­ρω­μα­ϊ­κός πο­λι­τι­σμός επλή­γη­σαν θα­νά­σι­μα.

 

    
  Δείγ­μα­τα ια­τρι­κής και ια­τρο­δι­κα­στι­κής της Βί­βλου:

 

1.         Μο­λυ­σμός και κά­θαρ­ση αν­δρός. Η γυ­ναί­κα και τα ρούχα της είναι μολυσμένη-(α) κα­τά την πε­ρί­ο­δο αυ­τής, μο­λυ­σμός και κά­θαρ­ση αυ­τής. Αφρο­δι­σια­κά νο­σή­μα­τα. Λευ­ϊ­τι­κόν ΙΕ΄: 1-33, ΙΗ΄: 19, Κ΄: 18, ΚΒ΄: 4-6. Δια­βά­στε να δεί­τε την «θε­ο­δώ­ρη­τη» και «σο­φότα­τη» αντι­με­τώ­πι­ση όλων αυ­τών των πε­ρι­πτώ­σε­ων.

 

2.         Γυ­ναί­κες λε­χώ­νες, Ψαλ­μός  Ν΄ (ΝΑ΄): 7 (5), Λευ­ϊ­τι­κόν ΙΒ΄: 1-8. Κά­θαρ­ση λε­χώ­νας με δι­πλές κυ­ρώ­σεις εάν γεν­νή­σει κο­ρί­τσι αντί αγό­ρι.

 

3.         Κα­τα­πλη­κτι­κή Γιαχ­βι­κή μέ­θο­δος για τη διαπί­στω­ση απι­στί­ας ή μη απι­στί­ας γυ­ναι­κός με υπο­χρε­ω­τι­κή κα­τά­πο­ση βρωμό­νερου "το Ύδωρ της Ζηλοτυπίας", Αριθ­μοί Ε΄: 11-31, που πολλές φορές εφαρμοζόταν και τον μεσαίωνα.

 

 

4.           Μέ­θο­δος δια τη δια­πί­στω­ση παρ­θε­νί­ας. Η μη παρθέ­νος λι­θο­βο­λεί­ται, Δευ­τε­ρο­νό­μιο ΚΒ΄: 13-21.

 

5.           Βια­σμοί παρ­θέ­νων. Μελετήστε τις τρεις πε­ρι­πτώ­σεις και τις επα­γό­με­νες τι­μω­ρί­ες, Δευ­τε­ρο­νό­μιο ΚΒ΄: 23-29. Προ­έ­λευ­ση της λέ­ξης αυ­να­νι­σμός, αν και πρόκει­ται για δια­κο­πτό­με­νη συ­νου­σία (coitus interruptus), Γέ­νεσις ΛΗ΄: 1-10. Με τις διάφορες ανόητες και αντι­ε­πι­στημονικές θεωρίες των χριστιανών ηλιθίων ο αυνανισμός κατάντησε δια­βο­λικό ταμπού και δημι­ουρ­γούσε τρομερές ψυχολογικές ενοχές και ψυχώ­σεις. Δεν ήταν λίγοι οι άν­δρες και οι γυναίκες των οποίων σακάτεψαν και πα­ρα­μόρ­φωσαν τα γεννητικά όργανά τους με φωτιά, εγκαύματα, σιδεράκια, βε­λόνες και άλλες φρικιαστικές διαστροφικές μεθόδους για να τους και να τις αναγ­κάσουν να μην αυνανίζονται. Αυτά περιγράφονται λεπτομερώς στο βι­βλίο Best­­seller της γερμανίδας θεολόγου, της καθολικής διομολογήσεως, Uta-Ranke Heinemann, Eunuchsfor the Kingdom of Heavens (Ευνούχοι για τη Βασιλεία των Ουρα­νών). Βλέπε ακόμα και το τελευταίο άρθρο του περιοδι­κού Ελ­ληνικόν Πάνθεον, Τεύχος 19.

 

6.           Χρή­ση αντι­κει­μέ­νων τύ­που ζα­ριών, ου­ρίμ και θου­μίμ, για την εξι­χνίαση των ανε­ξι­χνί­α­στων βου­λών του Γιαβχέ(χ) και τη λή­ψη σο­βα­ρών απο­φά­σε­ων και τι­μω­ριών μέχρι και εκτελέσεων ανθρώπων. Αλ­λου εί­δους πε­ρί­ερ­γα αντικεί­με­να εί­ναι τα τε­ρα­φείμ και τα εφόδ των ιε­ρέ­ων. Όλα αυ­τά ανα­φέ­ρο­νται σε διά­φο­ρα ση­μεία από την Γέ­νε­σιν μέ­χρι τον Νε­ε­μί­α.

 

7.          Η κα­κο­τυ­χία του μπά­σταρ­δου παι­διού, που εξοστρα­κί­ζε­ται χω­ρίς οί­κτο αυ­τός και οι από­γο­νοί του μέ­χρι δε­κά­της γε­νε­άς, Mασ­σο­ρί­τι­κο Δευ­τε­ρο­νό­μιο ΚΓ΄: 3, Κρι­τές ΙΑ΄: 1-11.

 

8.          Αν­δρες σε­ξουα­λι­κώς κου­τσου­ρε­μέ­νοι πε­ρι­θωριο­ποιού­νται, Μασ­σο­ρί­τι­κο Δευ­τε­ρονό­μιο ΚΓ΄: 1, Δευ­τε­ρο­νό­μιο Εβδομή­κο­ντα ΚΓ΄: 3.

 

9.          Για όσους δεν ξέ­ρουν από γε­νε­τι­κή, η σε­ξουαλι­κή ένω­ση ωραί­ων γυ­ναι­κών αν­θρώ­πων με υιούς του Θε­ού πα­ρά­γει γί­γα­ντες, Γε­νέ­σε­ωςτο ανά­γνω­σμα πρό­σχω­μεν ΣΤ΄: 2-7. Ωραί­ες γυ­ναί­κες με ωραία μαλλιά σκαν­δα­λί­ζουν αγ­γέ­λους, Πρώ­τη προς Κο­ριν­θί­ους  ΙΑ΄:  6-10.

 

10.        Πε­ρί­ερ­γη χρή­ση δρο­γών όπως Νάρ­δου και Μαν­δρα­γό­ρα (αμ­φό­τε­ρα ναρ­κω­τι­κά φυ­τά) για αντι­στάθ­μι­σμα στον έρω­τα, π.χ. Γένε­σις Λ΄: 14-16, Ασμα Ασ­μά­των, Α΄: 12,13 και Δ΄: 13,14.

 

11.       Θεραπεία λέπρας ανθρώπων και σπιτιών και πραγμάτων, Λευιτικόν Κεφά­λαι­α ΙΓ΄ και ΙΔ΄. Διαβάστε να γελάσετε με ποιον τρόπο φορτώνουν την αρρώστια σε ένα πουλί πετάμενο για να την μεταφέρει στα χωράφια και στα βουνά. Δεν υπάρχει πιο θεϊκή και σοφή θεραπεία αυτής της τρομερής αρρώστιας από αυτήν που καταγράφει το Λευιτικόν! Εμείς τι άλλο να πούμε;

 

12.       Στο Λευιτικόν Ι΄ : 8-11, τα οινοπνευματώδη ποτά απαγορεύονται για τους ιε­ρείς. Όμως, οι χρισταινοί ιερείς δεν τηρούν αυτή την απαγόρευση. Γιατί;

 

13.       Διαιτολόγιο κρέατος. Ζώα καθαρά και ακάθαρτα. Ποια επιτρέπεται να τρώ­νε οι άνθρωποι. Λευιτικόν Κεφάλαιο ΙΑ΄. Ενώ λόγου χάρην, το χοιρινό κρέας εί­ναι αυστηρά απαγορευ­μέ­νο, τότε γιατί οι χριστιανοί το καταβροχθίζουν;

 

14.       Εξαγιασμός των προς βρώση σφαζομένων ζώων. Εξιλέωση αμαρτιών διά αί­μα­τος. Αυστηρή απαγόρευση του φαγώματος αίματος. Αίμα και λίπος προσ­φέ­ρονται μόνον εις οσμήν ευωδίας του Γιαχβέ(χ) (πολύ ωραίος Θεός αυτός ο Γιαχβέ(χ)!). (Αίμα = ψυχή ή ζωή.). Μελε­τήστε το πολύ ενδιαφέρον κεφάλαιο του Λευιτικού ΙΖ΄. (Βλέπε και Πράξεις ιε΄: 20.).

 

15.      Νόμος απίθανης διαιτολογίας της Βίβλου: «Δεν θα μαγειρέψεις ένα αρνάκι με το γάλα της μάνας του.» Αυτός ο νόμος για να δωθεί τρεις φορές, Έξοδος ΚΓ΄: 19 και ΛΔ΄: 26 καθώς και Δευτερονόμιον ΙΔ΄: 21, πρέπει να είναι το α­παύ­γα­σμα της Γιαχβικής σοφίας. Βέβαια δεν απαγορεύει να μαγειρέψεις το αρνάκι με το γάλα άλλου ζώου ή ανθρώπου. Εάν δεν έχετε φάει ακόμα αρ­νά­κι μαγει­ρεμένο στο γάλα αγελάδας δεν έχετε ιδέα τι θα πει φαγητό!

 

16.       Πα­νά­κεια της χρι­στια­νι­κής ια­τρι­κής το Ευχέ­λαιον, Κα­θο­λι­κή Επι­στο­λή Ια­κώ­βου Ε΄: 13-15 και Μάρκος ΣΤ΄: 13. Επίσης και η επίθεση των χειρών ή πε­τσετών στον ασθενή, Μάρκος ΙΣΤ΄: 18, Πράξεις ΙΘ΄: 6, 11-12 κλπ.

 

17.       Ε­κτός από τα ευ­χέ­λαια, αφού δεν έκα­ναν καλά τη δου­λειά τους, για όλες τις τό­τε γνω­στές αρ­ρώ­στιες έπλα­σαν εξορ­κι­σμούς. Οι Ανα­το­λι­κοί Ορ­θό­δο­ξοι έ­χουν πολ­λούς εξορ­κι­σμούς του Εβραί­ου ελ­ληνι­στή Ιω­άν­νου του Χρυ­σο­στό­μου και του Καπ­πα­δό­κη ελ­λη­νι­στή Βα­σι­λεί­ου του Μεγάλου. Σας πα­ρα­θέ­του­με μι­κρό από­σπα­σμα από τον επί­ση­μο εξορ­κι­σμό του Ι. Χρυσο­στό­μου. Μπο­ρεί­τε να τον χρησιμοποιείτε για τις αρρώστιες που αναφέρει. Είναι το μό­νο απο­τελεσματικό μέσο να τις εξαποστείλει στα όρη και στα βουνά. Αστε τους για­τρούς και τα φάρμακα...!

 

«Δέ­σπο­τα Κύ­ριε, που διέ­σω­σες τον Νώε και τον Αβρα­άμ ελευ­θέ­ρω­σες από θλί­ψεις. Που τον Μωυσή κά­λε­σες εξ Αι­γύ­πτου και τον Ισ­ρα­ήλ εκ του Φα­ραώ δια­σώ­σας ...βο­ή­θη­σον και την δού­λη σου (κά­ποια Μα­ρί­α), σβή­σε τον πυ­ρε­τό πρά­υ­νε το άλ­γος κά­θε πο­νηρής ασθε­νεί­ας και σή­κω­σε την δού­λην σου από την οδυ­νη­ρή κλί­νη.

 

   ’­γιε Ιε­ρε­μί­α  ...’γιοι Τρεις Παί­δες ...’γιοι Επτά Παί­δες, ’γιε Θε­ρά­πων, ’γιε  ...’γιε  ...’γιε  ...δω­ρί­στε στην δού­λη του θε­ού Μα­ρία υγεία και διώξ­τε τον πυ­ρε­τό και το ρί­γος της κα­κιάς αυ­τής ασθέ­νειας.

 

   Ε­ξορ­κί­ζω τις 72 ασθέ­νειες τις οποί­ες έχει ο άν­θρω­πος, κε­φα­λό­πο­νο, οφθαλ­μόπο­νο, οδο­ντό­πο­νο, στη­θό­πο­νο, χει­ρό­πο­νο, δυ­σου­ρία ή τρι­σου­ρία [ας μας εξήγησουν τί εστί τρισουρία. Τί να εννοεί άραγε ο μέγας πεφω­τισμέ­νος Χρυσόστομος!]  ...εξορ­κί­ζω υμάς, ανα­χω­ρή­στε και απέλ­θε­τε στα άγρια όρη ...εξορ­κί­ζω πά­ντα τα ακά­θαρ­τα πα­θή­μα­τα ... ».

 

Ι.Χρυ­σό­στο­μος, αρ­χιε­πί­σκο­πος Κων­στα­ντι­νου­πό­λε­ως. Oratio in infirmos (in servam dei Maria). Από το υπό έκδοση βι­βλίο του Μιχάλη Καλόπουλου. Το θέ­α­τρο της σω­τη­ρί­ας.

 

Τί να πρωτοθαυμάσει κανείς εδώ...! Βγάλετε συμπέρασμα μόνοι σας! Ο Βα­σί­λει­ος έχει γράψει εξορ­κι­σμούς για την απο­πο­μπή δαι­μό­νων. Όποιος ή όποια υπέ­φερε από επιληψία, τρέλα ή διάφορες άλλες εγκεφαλικές διαταραχές είχε διαβό­λους μέ­σα του ή μέσα της που έπρεπε να βγουν και να διωχτούν μακρυά με κάθε τρό­πο. Οι  κυριότεροι χρι­στια­νι­κοί τρόποι ήταν οι εξορκισμοί και τα βασανιστή­ρια. Ο Χριστός δύο ή τρεις φορές (Ματθαίος Η΄: 28-34, Μάρκος Ε΄: 1-21, Λουκάς Η΄: 26-36) έβγαλε τα δαιμόνια δαιμονισμένων και τα έβαλε μέσα σε αγέλες χοί­ρων καθώς τα ζώα έβο­σκαν ανέμελα. Τότε οι χοίροι κατατρόμαξαν τόσο πολύ που έπεσαν σε μια λίμνη και πνί­γηκαν. Θα επιθυμούσαμε πολύ να μάθουμε αν τα δαιμόνια πνί­γηκαν μαζί με τους χοί­ρους ή βγήκαν πάλι στη γη για να ξανα­κά­νουν τα ίδια! Οι ει­δήμονες θεολόγοι τί έ­χουν να μας πουν επί του σοβαροτάτου αυτού ερωτήματος...;

 

Στο Βυ­ζά­ντιο και στην Δυτική Ευρώπη υπήρ­χαν συ­ντα­γές ανα­τρι­χια­στι­κής ια­τρι­κής δει­σιδαι­μο­νί­ας. Απο­λαύ­στε λοιπόν μερικές! (1) Για πα­θή­σεις μα­τιού: «Πά­ρε το δε­ξί μά­τι βα­τρά­χου σε με­τα­ξω­τό πα­νί και κά­ντο φυ­λα­κτό. Για το αρι­στε­ρό μά­τι πά­ρε το αρι­στε­ρό μά­τι του βα­τρά­χου». Η αλά­θη­τη όμως αυ­τή οφθαλ­μο­λο­γι­κή συ­ντα­γή εί­χε και τις μι­κρο­ελ­λεί­ψεις της, αφού δεν όρι­ζε ...το εί­δος του βα­τρά­χου! (2) Για θε­ρα­πεία φα­λά­κρας: «Συ­χνή επά­λει­ψη με κό­πρα­να χή­νας»! Νά λοι­πόν μια ευ­και­ρία για υπερ­κέρ­δη! Αλοι­φή από κου­τσου­λιές χή­νας και η φα­λά­κρα εί­ναι πια πα­ρελ­θόν! (3) Μια συ­ντα­γή για ίκτε­ρο από την Αγγλία: «Να φά­ει ο άρ­ρω­στος 9 ψεί­ρες με βού­τυ­ρο»! Αν τις φά­ει ...χω­ρίς βού­τυ­ρο, τα απο­τε­λέ­σμα­τα δεν εί­ναι εγ­γυ­η­μέ­να! (4) Μια αρκετά πρόσφατη συ­ντα­γή για χο­λο­λι­θί­α­ση (του 18^ου αιώ­να): «Δια­λύ­στε κό­πρα­να προ­βά­του σε φρέ­σκο γά­λα και πο­τί­στε τον άρ­ρω­στο»! (Οι συντα­γές αυτές αναφέρονται στο βιβλίο της Λιλής Ζωγράφου, Αν­τι­γνώση, σελίδα 369.). Επίσης για πολλές αρρώστιες είχαν εφεύρει θεραπείες δι΄ αιμορραγίας από πολλά σημεία του σώματος που είχαν χαρτογραφήσει. Βεβαίως εκτός από την αντικανονικότητα και τα μοιραία αποτελέσματα αυτών των μεθό­δων οι μολύνσεις δίναν και παίρναν.

 

Ό­ση λοι­πόν σχέ­ση έχουν οι συ­ντα­γές αυ­τές με την ια­μα­τι­κή επι­στή­μη της ια­τρι­κής, άλ­λη τό­ση σχέ­ση εί­χε και η θρη­σκεία με την ια­τρική και κάθε επιστήμη. Σκε­­φθεί­τε ότι οι εμπνευ­σμέ­νοι πι­στοί του Βυζαντίου έξυ­ναν (όπως ξύ­νουν ακό­μα μερικοί) τις μπο­γιές των ει­κό­νων και τις έκα­ναν ρό­φη­μα-φάρμα­κο δια πά­σαν νό­σον και πά­σαν μα­λα­κί­αν (κά­κω­ση). Οι μπο­γιές, όμως δεν ήταν τί­πο­τε πα­ρα­πά­νω από επι­βλα­βείς ου­σί­ες, όπως π.χ. οξεί­διο του μο­λύ­βδου που βρί­σκε­ται στην άσπρη μπο­γιά, το οποίο όταν το πιεις πα­θαί­νεις μο­λυ­βδί­α­ση! Αυτά τα ροφήματα με μπογιές εικόνων και η κυριολεκτική ασυδοσία των μοναστηριών ήταν μερικοί από τους λόγους της εικονομαχίας που τίναξε το Βυζάντιο στον αέρα. Εί­ναι πρα­γ­μα­τι­κά πά­­ρα πο­λύ εν­δια­φέ­ρον και ταυ­τό­χρο­να κω­μι­κο­τρα­γι­κό, να δια­βά­ζει κα­νείς ια­τρι­κές θε­ρα­πεί­ες και συ­ντα­γές των Βυ­ζα­ντι­νών και των άλλων Ευρωπαίων κατά τον μεσαίωνα. Θα πείτε: εί­ναι πο­τέ δυ­να­τόν να έγι­ναν αυ­τά από αν­θρώ­πους;

 

Στη Δύ­ση οι αρ­ρώ­στιες ήταν τι­μω­ρί­ες του Θε­ού ή επεμ­βά­σεις του δια­βό­λου (τύ­φλα να 'χει ο Ιπ­πο­κρά­της και ο Γαληνός). Έτσι ο ασθε­νής έμε­νε αβο­ή­θη­τος και ό,τι ήθε­λε ας γι­νό­ταν στην πρώ­τη πε­ρί­πτω­ση, ενώ στη δεύ­τε­ρη υπε­βά­λε­το σε φρι­κτό­τα­τα βα­σα­νι­στή­ρια, που κα­μιά νο­ση­ρή φα­ντα­σία δεν κα­τασκεύ­α­σε, εκτός των χρι­στια­νών, για να βγει ο Σα­τα­νάς από μέ­σα του. Αλ­λά αντί να βγει ο Σα­τα­νάς, έβγαι­νε η ψυ­χή του.

Να λοι­πόν πως κα­τά­ντη­σε η Ια­τρι­κή από τους χριστιανούς 800 χρό­νια με­τά τον Ιπ­πο­κρά­τη και μετά τον Διοσκορίδη και τον Γαληνό που προ­σπαθού­σαν να θε­με­λιώ­σουν την Ια­τρι­κή στην επι­στη­μο­νι­κή πα­ρα­τή­ρη­ση, με­λέ­τη, και να συ­να­γά­γουν τρό­πους θε­ρα­πειών κ.λ.π. Αλ­λά η Βί­βλος και οι Πα­τέ­ρες ως θεό­πνευ­στοι κα­τέ­στρε­ψαν το έρ­γο του Ιπ­πο­κρά­τη και μας επέ­βα­λαν τις δι­κές τους δει­σι­δαι­μο­νείες, προλήψεις, αρ­λου­μπο­λο­γί­ες, ευχέλαια και εξορκισμούς...!

 

Για­τί άρα­γε σή­με­ρα όλοι οι πι­στοί και οι ιε­ρω­μέ­νοι χρη­σι­μο­ποιούν τα επι­στη­μο­νι­κά φάρ­μα­κα, τις επιστημονικές θεραπείες και πά­νε στους για­τρούς και στα νο­σο­κο­μεία, αντί να θέ­σουν σε εφαρ­μο­γή τα ευ­χέ­λαια και τους εξορ­κι­σμούς των Αγί­ων, Θε­ο­φό­ρων Πα­τέ­ρων και τις μεθόδους της θεοπνεύστου Βίβλου, όταν αρ­ρω­σταί­νουν; Του­λά­χι­στον οι μάρ­τυρες του Ια­χω­βά, μέ­νο­ντας πι­στοί στη βλα­κεία τους, προ­τι­μούν να πε­θά­νουν αντί να κά­νουν μια απλή και σω­τή­ρια με­τάγ­γι­ση αί­μα­τος. Πόσοι κακόμοιροι άνθρωποι έχασαν την υγεία τους ή τη ζωή τους με το να έχουν προσκολληθεί σε όλων αυτών των ειδών τις ανοησίες. Είναι να φρι­κιάζει κανείς όταν μελετάει αυτά τα θέματα...

 

     Θε­ο­λο­γι­κές θέ­σεις για γυ­ναί­κα και έρω­τα:

    Πολ­λοί θε­ο­λό­γοι και ιε­ρείς ισχυ­ρί­ζο­νται ότι ο χρι­στια­νι­σμός ανύ­ψω­σε την κοι­νω­νι­κή θέ­ση της γυ­ναί­κας. Δια­βά­στε λοι­πόν τα μαρ­γαρι­τά­ρια που εί­ναι σπαρ­μέ­να μέ­σα στις επι­στο­λές του Παύ­λου για τις γυ­ναί­κες (ει­δι­κό­τε­ρα Α΄ Προς Κοριν­θί­ους: π.χ. Ζ΄: 1-2. «Κα­λόν εί­ναι εις τον άν­θρω­πον να μην αγ­γί­ζει γυ­ναί­κα. Αλλά προς απο­φυ­γή της πορ­νεί­ας, ο κα­θέ­νας ας έχει τη γυ­ναί­κα του... », Προς Εφε­σί­ους Ε΄: 22-23, Α΄ προς Τι­μό­θε­ο: Β΄: 11-14  «Η γυ­ναί­κα πρέ­πει να μα­θαί­νει με ησυ­χία και πλή­ρη υπο­τα­γή. Στην γυ­ναί­κα δεν επι­τρέ­πω να δι­δά­σκει ή να εξου­σιά­ζει τον άν­δρα αλ­λά να μέ­νει ήσυ­χη... » κ.λ.π.). «Μό­νο γι αυ­τά θα έπρε­πε οι γυναί­κες να εί­ναι πιο χρι­στια­νές από τους άν­δρες», όπως εί­πε μια φο­ρά ένας θε­ο­λό­γος! Μια πολύ παράξενη και επικίνδυνη εφεύρεση για την φυσιολογική και ψυχολογική υ­γεία, την ευγονική και την διατήρηση του είδους, των χριστιανών είναι η εξύμνη­ση και η παρό­τρυν­ση για την διατήρηση της παρθενίας ως υπερ­τάτης αρετής. Αυτό έρχεται σε αντίφαση με την Παλαιά Διαθήκη όπου ο Μωυσής επιτρέπει τις φυ­σι­ο­λογικές σχέσεις και επιβάλει τον Γάμο. Έχουμε και πλήθος επιβητόρων με­ταξύ των οποίων είναι οι κριτές Γεδεών και Σαμψών και οι βασιλείς Δαυίδ και Σο­λομών με τα μεγάλα χαρέμια τους. Ένα σπουδαίο βιβλίο Bestseller πάνω στην αντιμε­τώπι­ση του σεξουαλικού ζητήματος είναι και το Eunuchs for the Kingdom of Hea­ven(Ευνούχοι για την Βασιλεία των Ουρανών) της γερμανίδας καθολικής θεο­λόγου Uta-Ranke Heinemann, εκδόσεις Pinguin, το οποίο και συστήνουμε προς με­λέτη. Μέσα στις Επιστολές του Παύλου, στην Απο­κάλυψιν του Ιωάν­νου, σε διά­φορα μέρη της Ιεράς Παρα­δόσεως και γραμματείας των πατέρων κ.α. η αρετή της απολύτου παρθε­νίας είναι ξε­κάθαρη και απευ­θύ­­νε­ται και στους άνδρες και στις γυ­ναί­κες. Παντού επικρατεί η ψυχοπαθολογική εμμονή «μη μολυνθής μετά γυναι­κών»! Η γυναίκα είναι μόλυνση, κατάρα, μία­σμα και όλα αυτά τα ωραία στο­λίδια με τα ο­ποία την στολίζουν. Ο ερω­τι­σμός, η συν­­εύρεση, η συνου­σία, ο αυτο­ερωτι­σμός κ.λ.π. δεν θε­ω­ρούν­ται όμορφες, φυσι­κές και φυσιολογικές ανάγ­κες του ανθρώπου αλ­λά καταδι­κά­ζον­ται ως βαρειές α­μαρ­τίες και ανθρώπινες αδυ­να­μίες. Όποιος δια­νοείται ή δια­πράτ­τει κάτι από αυτά είναι ένοχος και πρέπει να έ­χει τύψεις και ενο­χές μέχρι και την άλλη ζωή. Αφού έτσι το θέλησε ο διεστραμμένος, ψευδολόγος και κομπλεξικός Ιερός Αυγου­στίνος κ.ά. το ερω­τικό στοιχείο της ανθρώπινης φύ­σης πρέπει να εξα­λειφθεί πλήρως, αλ­λά οι συνεπαγόμενες πα­θήσεις ας αυξηθούν και τα φρενοκο­μεία ας γεμίσουν.
Οι θεό­πνευστοι πάπες, επίσκοποι, σύνοδοι κλπ. υιοθέτησαν αυτές τις διεστραμμένες θέσεις του πανα­θλί­ου Αυγουστίνου. Βεβαίως πολλοί απ' αυτούς δεν θα τη­ρή­σουν αυ­τές τις αυστη­ρές εντολές αλλά θα αφεθούν σε παντός είδους όργια και κρυ­φές σεξουαλικές συν­ευρέσεις. Ο χορός των μα­νουαλιών, τα όργια και οι ακολασίες του πάπα Λέ­οντος Χ και πολλών άλλων, κα­θώς και διάφορα μονα­στηριακά όργια δεν αντι­προσωπεύουν παρά μόνο ένα πολύ μικρό μέρος όλων των οργια­κών σεξου­αλι­κών συμβάντων. Αλλά έπρεπε και να έ­χουμε δυο μέτρα και δυο στα­θμά: όσες γυ­ναίκες και όσοι άνδρες είχαν «εκείνο το δαιμόνακι» που προκαλούσε στους άλ­λους ή στις άλλες σεξουαλικές επιθυμίες συλλαμβάνονταν και εξοντώ­νονταν με κάθε φρικτό βασανιστήριο και νοσηρό τρό­πο. Όποια γυ­ναί­κα συλλαμ­βανόταν να έχει πλα­γιάσει με «incubus-bi» (δαιμόνια που έκαναν έ­ρωτα τη νύκτα με γυναί­κες καθώς αυτές κοιμόνταν) και όποιος άν­δρας συλλαμ­βανόταν να έχει πλα­γιάσει με «succubus-bi» (δαιμόνια που έ­καναν έρωτα τη νύ­κτα με άνδρες καθώς αυτοί κοιμόνταν) έπρεπε να αποδεί­ξει ότι «δεν είναι ελέ­φας», αλλιώς την ή τον πε­ρί­με­ναν τα πιο επώδυνα βασανη­στήρια μέχρις ότου ξε­ψυχήσει. Στη μαύρη βί­βλο κα­τά των μαγισσών, το τρομα­κτι­κό βιβλίο, εγχειρίδιο, της καθολικής εκκλησίας Ma­l­leus Maleficarum (Η βαριόσφυρα των Μαγισσών) αναγράφονται διαγνωστι­κές, λεπτομερείς μέθοδοι για την διαπί­στωση του αν η εγκυμοσύνη μιας γυναίκας προερ­χόταν από κανονικό άνδρα ή από incubus.
Πε­ριττό να γράψουμε εδώ τί επάθαινε η γυναίκα, αν είχε μείνει έγκυος από κανένανincubus...! Το αφήνουμε στην φαντα­σία σας... Επίσης όποιος άνδρας ή όποια γυ­ναί­κα υπέφερε από διά­φορες εμμονές ή είχε αλλόκοτη όψη εθεωρείτο μάγος ή μά­γισ­σα και έπρε­πε πά­ση θυσία να θανα­τωθεί είτε με κάψιμο, είτε με πνίξιμο, εί­τε με διάφορα άλλα χρι­στιανικά βασανιστή­ρια. Πολλές χιλιάδες κόσμος πλήρω­σαν πο­λύ ακριβά αυ­τές τις εμμονές τους μέχρι και αρκετά πρόσφατα. Θεσπέσια πράγμα­τα άπειρης θεο­πνευστίας έχουμε εδώ... Η χριστιανική παράνοια και δια­στροφή δεν έχει κανένα μέτρο. Πουθενά αλ­λού δεν έχουν σημειωθεί τέτοιοι πα­ραλογισμοί και φρικαλεό­τη­τες!

Στον Χριστιανισμό ακό­μα και η τεκνο­ποίη­ση θεωρείται αμαρ­τία (κατά το «... Ι­δού γάρ εν ανομίαις συνελήφθην καί εν αμαρ­τίαις εκίσσησέ με ή μήτηρ μου...» του 50 (51) Εβραϊκού Ψαλμού 7 (5)). Γί­­νε­ται μόνον εξ' ανάγκης («κατ' οικονο­μί­αν» όπως τους αρέσει να λένε λογίως) για να μην σβήσει το αν­θρώ­πινο γένος, α­φού τελικά δεν ήλθε εκείνο το πολυπόθητο τέλος του κόσμου μαζί με εκείνη την περίφημη Δευτέρα Παρουσία που τα περίμεναν αμε­σότατα. Ακόμα η σε­ξουαλική συνεύρε­ση πρέπει να γίνεται χωρίς καμιά απολύ­τως απόλαυση ηδονής και στο σκο­τάδι. Η από­λαυση ηδονής είναι μεγάλη αμαρτία για τους διεστραμμένους χρι­στιανούς. Τέλος η λεχώ­να χρειά­ζεται ει­δι­κή ιεροπραξία για να εξιλεώσει την «α­μα­ρ­τία» της, 40 μέ­ρες μετά την γέννα· να σαραντίσει όπως λέει ο λαός, που ση­μαί­νει ότι για 40 μέρες η μη­τέρα και το μωρό δεν μπορούν να εξέρχονται από το σπίτι τους. Με­τά όμως, το πρώτο πράγμα που η μάνα οφείλει να πρά­ξει είναι το να επισκεφτεί τον ιερέα για την ειδι­κή ιε­ροπραξία με ευχές, εξορκισμούς κλπ. Έ­τ­σι έ­χουν θε­σπιστεί αυτά τα πράγμα­τα από τον Μωσαϊκό Νόμο και από την χρι­στιανι­κή εκ­κλησία.
 Η γυναίκα λοιπόν γίνε­ται απλώς βρεφομηχανή και αυτό μόνο εξ' α­νάγ­­­κης. Μα το λέει και ο Παύλος στην Α΄ Προς Τιμόθεον Β΄: 15, η γυναίκα θα σωθεί με το να γεννά παιδιά. Αραγε, όσες γυναίκες για οποιοδήποτε λόγο δεν μπορούν να τεκνοποιήσουν θα ριφθούν στο πυρ το εξώτερο; Εί δυνατόν όμως, η γυναίκα να σταματήσει να είναι γυ­ναίκα και με τις νηστείες να κα­τορ­θώσει να στα­ματήσει τα έμμηνά της. Αυτό είναι μεγάλη αρετή στον Χριστιανισμό αλλά ταυτο­χρόνως και με­γάλη σχιζοφρένεια.
 Στον Μωσαϊκό Νόμο τα γυναικεία έμμηνα θεω­ρούνται μόλυν­ση και ακα­θαρσία. Γι αυτό απαγορεύεται να ει­σέρ­χον­ται οι γυναί­κες στα ιερά των χριστιανικών και εβραϊκών ναών. Σ' αυτά τα θέματα δια­βάστε και το σπουδαίο βιβλίο The X-Rated Bible (Η Ακατάλ­λη­λη Βίβλος) του Αμε­ρικα­νού καθη­γητή Ben EdwardAkerley. Το κλείσιμο στα μονα­στή­ρια λοιπόν σου δίνει πο­λύ πιο βέβαιο εισιτήριο για τον Παράδει­σο από το να αποκτήσεις και να ανα­θρέ­ψεις οικογέ­νεια...! Αν τώρα κανείς ενδιαφέρεται να μάθει για τη νόσο των α­σκη­τών, μοναχών, ερημιτών, αναχωρητών (νόσος του αγίου Αντω­νί­ου) ας μελε­τήσει το βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη Αναφορά στον Γκρέκο όπου την περι­γράφει θαυ­μάσια, διότι την έπαθε και ο ίδιος μια φορά που βρισκόταν στη Βιέννη.

Για πε­ρισ­σό­τε­ρη ανά­λυση από τους Θε­ο­φό­ρους Πα­τέ­ρες, δια­βά­στε επί­σης για τα σχε­τι­κά θέ­μα­τα: Τερτυλλιανό που εξυμνούσε τον ευνουχισμό, τους ευνού­χους για την βασιλεία των ουρανών και τις παρθένες νύμφες του Χριστού, Ιε­ρώ­νυ­μο, Βο­ή­θιο (π.χ. «Η γυ­ναί­κα εί­ναι ένας να­ός χτι­σμέ­νος πά­νω σε ένα υπό­νο­μο»), Χρυ­σό­στο­μο (π.χ. «Η γυνή άπαξ ωμίλησε και το παν κατέστρε­ψε»), Ωρι­γέ­νη (που αυ­το­ευ­νου­χί­στη­κε για τη βα­σι­λεία των Ου­ρα­νών, Ματ­θαί­ος ΙΘ΄: 12), Κλή­μη Αλε­ξαν­δρεί­ας (π.χ. «Κά­θε γυ­ναί­κα οφεί­λει να εί­ναι γε­μά­τη ντρο­πή και μό­νο από τη σκέ­ψη ότι εί­ναι γυ­ναί­κα»), Ιγνά­τιο Λο­γιό­λα, Ιερό Αυ­γου­στί­νο (π.χ. «Οι γυ­ναίκες δεν πρέπει να έχουν απο­λύτως καμιά δια­φώ­τιση ή παιδεία. Αλλά πρα­γμα­τικά πρέπει να απομονώνονται γιατί είναι  η αιτία των μισητών και ακου­σίων στύσεων στους άγιους άνδρες.»), Καλ­­βί­νο,Odo της Cluny (π.χ. «Το να αγ­κα­­λιά­ζεις μια γυ­ναί­κα εί­ναι σαν να αγκα­λιά­ζεις ένα τσου­βά­λι κο­πριά»), Λούθηρο (π.χ. «Αν μια γυναίκα πε­θάνει από τις πολλές γέννες δεν πειράζει. Αστε την να πε­θά­νει. Γι  αυτό άλ­λω­στε πλάστηκε.»), που­ρι­τα­νι­σμό του Προτε­στα­ντι­σμού, κ.ά.. Πώς με­τά να μη βγει δι­και­ω­­μέ­νος ο Sigmund Freud τον οποίο και πά­λι η εκ­κλη­σία επο­λέ­μη­σε; Πώς να μην πά­θουν κά­τι αυ­τές οι γυ­ναί­κες και μαζί τους και οι άν­δρες από όλους αυ­τούς τους εξαί­σιους τρό­πους ζω­ής που επεβλήθησαν από τους χριστια­νούς θεοφώτιστους; Πώς να μην δη­μιουρ­γη­θούν αμέ­τρη­τες νευ­ρώ­σεις και ψυ­χώ­σεις (π.χ. το θρη­σκευ­τι­κό πα­ρα­λή­ρη­μα εί­ναι σύ­μπτω­μα σχι­ζο­φρέ­νειας) και να μη γε­μίσουν τα φρε­νο­κο­μεί­α;

 

Ε­πί­σης πολ­λοί από τους ανω­τέ­ρω Πα­τέ­ρες και άλ­λοι για πολ­λούς αιώ­νες (γύρω στη χι­λιε­τία και βά­λε) δια­τύ­πω­ναν διά­φο­ρες γνώ­μες για το πό­τε γί­να­νε και που εί­ναι οι ψυ­χές, πό­τε ενώ­νο­νται με το αν­θρώ­πι­νο σώ­μα (ποια μέ­ρα της κυή­σε­ως ή ποια μέ­ρα με­τά τη γέν­νη­ση) και πό­σο και­ρό η ψυ­χή μέ­νει κο­ντά στο σώ­μα όταν ο άν­θρω­πος ξε­ψυ­χή­σει και με­τά πού πά­ει  (και βρά­σε όρυ­ζα!).

Α­πό την τα­λαι­πω­ρία του σώ­μα­τος, τη βρω­μιά και την απλυ­σιά (α­φού η πα­ρα­μέ­ληση και η τι­μω­ρία του σώ­μα­τος ήταν χρι­στια­νι­κές αρε­τές, π.χ. Α΄ Προς Κο­ρινθίους Θ΄: 25-27) ο πλη­θυ­σμός της Ευ­ρώ­πης κα­τά τον με­σαί­ω­να απο­δε­κα­τί­στη­κε από τις τα­κτι­κές φο­βε­ρές πα­νώ­λεις που εξα­πλώ­νο­νταν με με­γά­λη τα­χύ­τη­τα, ό­πως και από τις συχνές φρικιαστι­κές θρη­σκευτικές σφαγές τρομερού φανα­τι­σμού και αριθμού θυμά­των. Ο κό­σμος πί­στευε ότι, σύμφωνα με την χριστιανική πίστη, οι πανώλεις ήταν θε­ό­σταλ­τες τιμω­ρίες που τις πιο πολλές φορές προμηνύαν το πολυπό­θητο τέ­λος του κό­σμου. Επίσης, οι τό­ποι προελεύσεώς τους ή­ταν τα άσ­τρα και οι πλανήτες. Πολλές φορές τις φέρνανε οι κομήτες και οι διάτ­τοντες αστέ­ρες. (Ωραία παραδείγματα αντιεπι­στή­μης και δεισιδαιμο­νείας!). Δεν υπήρχε κανέ­να επιστημονικό ή έστω εμπειρικό μέτρο προλήψεως ή αντιμε­τω­πί­σε­ώς τους. Μό­νο, μα­ζεύ­ο­νταν όλοι μα­ζί στις Εκ­κλη­σί­ες για να προ­σευ­χη­θούν. Οι άρ­ρω­στοι για να γί­νουν κα­λά και οι υγιείς για να μην αρ­ρω­στή­σουν και όλοι για να σω­θούν με­τά το τέλος του κό­σμου. Τε­λι­κά μέ­σα στον κλει­στό χώ­ρο με τον τε­ρά­στιο συ­νω­στι­σμό με­τε­δί­δε­το η αρ­ρώ­στια και στους υγιείς και το απο­τέ­λε­σμα εί­πε­­το. Το δε τέλος του κόσμου είχε μπόλικες προβλέψεις αλλά πήρε και μπόλι­κες αναβολές και ακόμα παίρνει... «Ο νο­ών νοη­σά­τω!».

 

(Ας μας επιτραπεί εδώ να προσθέσουμε ότι, για την εποχή που μιλάμε, δεν ήταν ολίγα τα πλοία που χά­θηκαν με τα πληρώματά τους επειδή έχασαν την πο­ρεία τους και ναυάγησαν, εφ' όσον απαγορευόταν αυστηρώς να κοιτάξουν τον ου­ρανό με τ' άστρα για να προ­σανατολιστούν μέσα στη νύχτα. Τα άστρα και οι πλα­νήτες ήταν γεμάτα με δια­βό­λους και αρρώστιες και το κοίταγμα τους απο­τε­λούσε μεγάλη αμαρτία. Κάθε ρο­μαντισμός και φυσιολατρεία ένεκα του έναστρου ουρα­νού ήταν απαγορευμένα ως μεγάλες αμαρτίες και τιμωρούντο με σκληρές ποινές. Πολύ θεόπνευστες αυτές οι απαγορεύσεις της Χριστιανικής Εκκλησίας!).

Βεβαίως και οι παράλογες υπερβολικές νηστείες των χριστιανών συνέβαλαν στην εξασθένηση των πληθυσμών και τους κατέστη­σαν ευάλωτους στις αρρώ­στι­ες. Στην ορθόδοξη-καθολική εκκλησία οι μέρες νηστείας καλύπτουν το ήμισυ του έτους. Μεταξύ αυτών υπάρχουν μία δεκαπενθήμερη και δύο σαρανταή­μερες πε­ρίοδοι αυστηρής νηστείας, ακόμα και βασικών τροφών όπως π.χ. το λάδι. Κατα­λα­βαίνει λοιπόν κανείς πόσο καταστροφικές για την υγεία είναι η τεσ­σαρα­κο­στή (πριν το Πάσχα) και το σαρανταήμερο (πριν τα Χριστούγεννα)! Πολ­λοί λό­γοι συ­ν­έβαλαν στη θέ­σπι­ση των νηστειών στον Χριστιανισμό. Μερικοί απ' αυ­τούς ήταν, οικονομικής ανάγκης, θεολογικοί λόγοι, μετανοίας και συντριβής, προχρι­στια­νι­κών πα­ραδόσεων, Ιουδαιογεννών αιρέσεων (π.χ. Φαρισαίοι, Εσσαίοι), εξα­σκή­σε­ως εγκρατείας, για να λάβει κανείς τη θεία κοινωνία κλπ. Δεν ήταν οι λό­γοι της αποτοξίνωσης και της υγιεινής διατροφής ό­πως έχει γίνει τε­λευ­ταία της μόδας να επικαλούνται μερικοί αμαθείς ή συνωμότες. Για άλλες λεπτομέρειες αυ­τού του θέ­ματος μελετήστε το άρ­θρο: Μεγάλο αφιέρωμα στην Υστέρα Αρχαιότητα, και ει­δικά το μέρος: Δύο χριστιανι­καί πρωτοτυπίαι: «Η ποινικοποίησις του διαιτολο­γί­ου και η καταδίκη της γενε­τησίου ορ­μής και τηςαναπαρα­γω­γής», Περιοδικό Ελ­λη­νι­κόν Πάνθεον, τεύχος 17, σελίδα 84..., και τα σχετικά κεφάλαια από το σύγ­γραμμα του Γιάνη Κορδάτου,Ιησούς Χριστός και Χριστιανι­σμός.

Αλλά και το κλείσιμο πολλών χιλιάδων νέων και νεανίδων στα μοναστήρια στέρησε την κοινωνία από πολύ νέο έμψυχο υλικό, τε­κνοποίηση, ικανούς στρα­τι­ώτες και λειτουργούς των κρατικών υπηρεσιών σε όλα τα μέρη που επικράτησε ο Χριστιανισμός. Ουσια­στικά, αυτά τα μοναστήρια έφε­ραν την εξασθένηση και την τελική καταστροφή της χρι­στια­νο-θεοκρατικής Βυζαν­τινής Αυτοκρατορίας. Το νε­ο­ϊδρυθέν Ελληνικό Κρά­τος προσπάθησε πολ­λές φορές να χτυπήσει τις νηστείες και τα μοναστήρια για να κα­λυτερεύσει η φυ­σική κατάστα­ση των Νεο-Ελλήνων, αλ­λά δυστυχώς δεν κατάφερε σπου­δαία απο­­­τε­λέ­σματα, αφού η εκ­κλησία είχε κα­τορθώσει να το καπελώσει κυριολεκτικά. (Δια­βάστε τα δύο ελληνικά βι­βλία με τον ίδιο τίτλο Ρασοφόροι, το ένα του Καρανι­κόλα και το άλλο του Αγγελίδη, για να δεί­τε τη συμφορά που έπαθαν οι Νεοέλληνες. Και τα δύο βιβλία έχουν πάρα πολ­λά φρικιαστικά στοιχεία και απίθανες λεπτομέριες πάνω σ' αυτά τα θέματα).

 

Υπάρχουν επίσης πάμπολλες μαρτυρίες και αναφορές ότι κατά τους χρό­νους μετά την άλωση (1453) μέχρι και τον 19^ον αιώνα, οι ορθόδοξες εκκλησίες Ελλάδος και Ρωσίας εμπόδιζαν με κάθε τρόπο την εισαγωγή και διδασκαλία των επιστημών στα σχολεία και στα πανεπιστήμια των ανωτέρων χωρών. Έφτα­σαν σε σημείο να εκτραπούν κατά του Ρήγα Φεραίου για τις απόψεις του σ’ αυ­τό το ζήτημα καθώς και να καταστρέψουν σχολές, π.χ. της Σμύρνης. Επίσης η ζωή, τα παθήματα και ο μαρτυρικός θάνατος του Θεοφίλου Καΐρη μαρτυρούν κα­τά πόσο η εκκλησία ανεχόταν την μόρφωση των νέων, την ίδρυση σχολών και αλ­λαγές για την απαλλαγή από τον σκοταδισμό. Ακόμα και σήμερα η στάση τους στο θέμα αυτό είναι ασαφής. Μας τα λένε μασημένα, μια έτσι και μια αλλιώς και ανάλογα με το ποιος μιλά στην εκάστοτε περίπτωση. 

Αν με­λε­τή­σου­με λοι­πόν τις πα­ρα­πά­νω πα­ρα­πο­μπές και τα θέ­μα­τα που προ­τεί­νου­με, τό­τε δη­μιουρ­γεί­ται το ερώ­τη­μα: εί­ναι πο­τέ δυ­να­τόν ένα πνευ­μα­τι­κό ίδρυ­μα που φέ­ρει τον τί­τλο του Πα­νε­πι­στη­μί­ου και ειδικά στην Ελλάδα, με ελα­φρά την συ­νεί­δη­ση, να απο­νέ­μει τιμητικό τί­τλο σε έναν ιε­ρω­μέ­νο που δεν έχει επι­δεί­ξει κα­μιά επι­στη­μο­νι­κή δρά­ση, αλ­λά αντι­θέ­τως ανή­κει στην ομά­δα αν­θρώ­πων που κα­λείται εκ­κλη­σία και προ­πα­γαν­δί­ζει μια θρη­σκεία που εί­ναι απο­δε­δειγ­μέ­να ένοχη για όσα εδώ της κα­τα­μαρ­τυ­ρού­με συν πολλά άλλα; Όπως εί­ναι γνω­στό η λέ­ξη πα­νε­πι­στή­μιο, που χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­κε κυ­ρί­ως από τον Αρι­στο­τέ­λη, (Ανα­λυ­τι­κά Πρό­τε­ρα 64^α-34), ση­μαί­νει το μορ­φω­τι­κό ίδρυ­μα που ασχο­λεί­ται με «πά­σαν επι­στή­μην».

Η επι­στή­μη στη­ρί­ζε­ται στη συ­νε­χή έρευ­να που προ­κα­λεί­ται από το άγνω­στο, την αμ­φι­βο­λία και την ανά­γκη των αν­θρώ­πων να δί­νουν ολο­έ­να και πιο κα­τανο­η­τές απα­ντή­σεις στις διά­φο­ρες ερω­τή­σεις, κα­θώς και στη δυ­να­τό­τη­τα εφαρ­μο­γών όλων των επι­στη­μο­νι­κών επι­τευγ­μά­των για διά­φο­ρους σκο­πούς. Αντιθέ­τως, η θρη­σκεία βα­σί­ζε­ται στην ακλό­νη­τη πί­στη χω­ρίς έρευ­να. Το δόγ­μα της πί­στης εί­ναι το «πί­στευε και μη ερεύ­να» όπως το δια­τύ­πω­ναν οι εκ­κλη­σια­στι­κοί Πα­τέ­ρες των τεσ­σά­ρων-πέντε πρώ­των αιώ­νων και ου­σια­στι­κά, δεν εί­ναι πα­ρά η φυ­σι­κή προ­έ­κτα­ση της παραδοσια­κής πα­ρα­πλα­νη­τι­κής δή­λω­σης «ε­ρευ­νά­τε τας γρα­φάς» που συ­στή­νει μό­νο την εγκω­μια­στι­κή «έ­ρευ­να» των γρα­φών, αφού ου­δέπο­τε η χρι­στια­νι­κή θρη­σκεία επέ­τρε­ψε να κρί­νει κα­νείς ελεύ­θε­ρα τις «ιε­ρές» γρα­φές! Είναι γνωστά όλα τα κολαστήρια που υπέμενε μέχρι τελικής εκπνοής κα­νείς που έκανε το φρι­κτό λάθος να τολμήσει... (Π.χ. Geleyn Cornelius, Giordano Bruno, Galileo Galilei και αμέτρητοι άλλοι).

Στη θρη­σκευ­τι­κή λοι­πόν σκέ­ψη και πίστη, ου­δέ­πο­τε τί­θε­ται θέ­μα αμ­φι­βο­λί­ας και ου­σια­στι­κής επι­στη­μο­νι­κής έρευ­νας. Ας μας πού­νε οι πι­στοί και οι ιε­ρω­μέ­νοι αν αμ­φι­βά­λουν κα­θό­λου για την Ανά­στα­ση του Χρι­στού ή του Λα­ζά­ρου, ή ότι ερευ­­νούν να βρουν αν ισχύ­ει ή όχι το δόγ­μα της Αγί­ας Τριά­δος και όλα τα άλ­λα δόγ­μα­τά τους. Γι' αυ­τό κά­θε θρη­σκεία αλ­λά και κά­θε αί­ρε­ση ισχυ­ρί­ζε­ται ότι αυ­τή εί­­ναι η μό­νη σω­στή και όλες οι άλ­λες εί­ναι λά­θος και συ­νε­πώς συ­νέ­βαλαν και συ­νε­χώς συμ­βάλ­λουν στον σκο­τα­δι­σμό, αφού κρα­τά­νε την αλή­θεια από τα κέ­ρα­τα! Η χρι­στια­νι­κή θρη­σκεία για 1500 χρό­νια βύ­θι­σε τον κό­σμο σε ένα φοβε­ρό σκο­τά­δι, στον ρύ­πο, στην αρ­ρώ­στια, στην αμορ­φω­σιά, κ.λ.π. για να κερ­δί­σει ο κό­σμος την άλ­­­λη ζω­ή, την επου­ρά­νια. Ο Χριστιανισμός έχει χαρακτηριστεί από πολλούς σπου­­δαίους ε­ρευ­­νητές και επιστήμονες ως η μεγαλύτερη συμφορά, το μεγαλύτε­ρο κακό, που συνέβη ποτέ στην ανθρώπινη ιστορία.

Συμφωνούμε και εμείς από­λυτα με αυτό το συμπέρασμα! Μό­νο όταν πλέ­ον τα ανή­συ­χα πνεύ­μα­τα, άρχι­σαν πά­λι να ερευ­νούν το 1/10 000 (κα­τά τις εκτι­­­μή­σεις των ει­δικών) που απέ­μει­νε από τις τόσες και τόσες καταστροφές από τα ως εκ θαύ­μα­τος δια­σω­θέ­ντα αρ­χαία συγ­γράμ­μα­τα και όταν το κρά­τος άρ­χι­σε να παίρ­νει σι­γά-σι­γά δύ­να­μη στα χέ­ρια του, πα­ρα­με­ρί­στη­κε, ολί­γον κατ' ολί­γον η Εκ­κλη­σί­α και είδε ο κόσμος μια καλή φωτεινή μέρα (μην ξεχνάτε ότι στα αγγλικά ο χριστιανικός εκκλησιαστικός με­σαί­ωνας απο­καλείται και Έτη ή Εποχές Σκότους -DarkAges­-).

Δεν εί­ναι άλ­λω­στε κα­θό­λου λί­γες οι βιαιο­πρα­γί­ες που συ­νέ­βη­σαν και από τα αναγεν­νη­σια­κά χρό­νια μέ­χρι και σή­με­ρα, για να πε­ρά­σου­με σ' αυ­τήν την με­τα­βα­τι­κή επο­χή της σχε­τι­κής (όχι πλήρους ακόμα) ελευ­θε­ρί­ας των πε­ποι­θή­σε­ων. Πως λοι­πόν εί­ναι δυνα­τόν, ένας που πρε­σβεύ­ει και αγω­νί­ζε­ται για ιδέ­ες και αρ­χές μιας τέ­τοιας θρη­σκεί­ας και εκ­κλη­σί­ας, που σιω­πά μπρο­στά στην τρο­με­ρή ιστο­ρία της κατα­στρο­φής και του σκό­τους να γί­νε­ται Επί­τι­μος Δι­δά­κτωρ Πα­νε­πι­στη­μί­ου και δή εν Ελλάδι; Αυ­τή εί­ναι η θε­με­λιώ­δης ερώ­τη­σή μας προς την Ιατρική Σχολή και την Σύγκλητο του Α.Π.Θ.. Και μη μας πουν οι θεολόγοι και ιερείς ότι ζή­τη­σαν συ­­γνώ­μη και συγ­χώ­ρε­ση για τα μακάβρια καμώματά τους σύμ­φω­να με τη βιο­μη­χα­νία συγ­χω­ρέ­σε­ων που έχουν κατά καιρούς δη­μιουρ­γή­σει ή όπως ο νυν Πά­πας Ρώ­μης τα τε­λευ­ταία χρό­­νια έκανε της μό­δας. Αλλά βεβαίως εμείς δεν έχουμε α­κού­σει κα­μιά ακόμα απολογία από τους χρι­στια­νούς της Ανα­το­λι­κής Ορ­θο­δό­ξου Εκ­κλη­σί­ας. Βέ­βαια, μπο­ρούν να βά­λουν και ένα μα­γνη­τό­φω­νο να μας επα­να­λαμ­βά­νει συ­νε­χώς τις λέ­ξεις συ­γνώ­μη και συγ­χώ­ρε­ση, αλ­λά δυ­στυ­χώς με τέ­τοια τε­χνά­σμα­τα δεν απο­κα­θί­στα­νται οι βα­ριές ανα­πη­ρί­ες και πλήγματα που προ­κά­λε­σαν στην ιστο­ρία του πο­λι­τι­σμού ού­τε επι­τα­χύ­νουν έτσι την εξέ­λι­ξη και την πρό­ο­δο της αν­θρω­πό­τη­τας. Αν είχαν λίγο φιλότιμο έπρεπε να κηρύξουν εαυτούς εκτός υπάρξεως.

Τα γε­γο­νό­τα από το 313 Κ.Ε. έως και πρό­σφα­τα μπο­ρού­με να πού­με ότι φα­νε­ρώ­νουν πως αν οι ίδιοι άν­θρω­ποι πά­ρουν πά­λι το επά­νω χέ­ρι, ουαί και αλίμονο στην αν­θρω­πό­τη­τα. Ο Θε­ός να βά­λει το χέ­ρι του! Απλώς τώ­ρα δεν τους παίρνει να κά­νουν και πά­λι τα ίδια λό­γω της κο­σμι­κής εξου­σί­ας. Ευχόμαστε να την γλιτώσουμε αυτή την φορά. Όμως κά­θε λί­γο και λι­γά­κι ακού­με, ακό­μη και σή­με­ρα, τον έναν ή τον άλ­λον ιε­ρω­μέ­νο και θεολόγο να κα­ταπο­λε­μεί την μία ή την άλ­λη επι­στη­μο­νι­κή θε­ω­ρία (π.χ. ηλιοκεντρική θεωρία, διάφορες θεωρίες περί σύμπαν­τος, Δαρ­βι­νι­κή θε­ω­ρία της εξέ­λι­ξης, ψυ­χια­τρι­κή του Freud, εξω­σω­μα­τι­κή γο­νι­μο­ποί­η­ση, έκ­τρω­ση, κλωνοποίηση, ευθανασία, τρόπους ταφής κ.λ.π.) τον έναν ή τον άλ­λον επι­στή­μο­να ή φι­λό­σο­φο, για λό­γους που κυ­ρί­ως προ­έρ­χο­νται από τα δόγματα της Θε­ό­δο­της Βί­βλου και Ιεράς Παράδοσης, αλ­λά όχι μό­νον. Από ό,τι διαβά­ζου­με, βλέ­που­με και ακού­με, αντι­λαμ­βα­νό­μα­στε ότι κα­ρα­δο­κούν για να ξανααρ­πάξουν την ευ­και­ρί­α (σαν αυτήν που τους πρόσ­φε­ρε ο «μέγας» ανόητος Κωνσταντίνος). Δεν είναι καθόλου λίγα τα επεισόδια στην σύγχρονη ελ­ληνική ιστορία που η εκκλησία επεμβαίνει αυταρχικά σε διάφορα πο­λιτικά ζη­τή­ματα. Π.χ. πρόσφατα δημιούργησε μεγάλο ζήτημα με τις πολιτικές ταυ­τότητες, τό ευρωπαϊκό σύνταγμα κ.ά.

Δεν εί­μα­στε σε θέ­ση να γνω­ρί­ζου­με αν και τί σε­νά­ρια κρύ­βο­νται πί­σω από την από­φα­ση της Ια­τρι­κής Σχο­λής του Α.Π.Θ. να απο­νεί­μει τον τι­μη­τι­κό τί­τλο του Δι­δά­κτο­ρος της Ια­τρι­κής στον Αρ­χιε­πί­σκο­πο της Ανα­το­λι­κής Ορ­θο­δό­ξου Εκκλη­σί­ας της Ελ­λά­δος.
 Τρί­ζουν τα κόκ­κα­λα του Ιπ­πο­κρά­τη και του Αρι­στο­τέ­λη! 
 Όπως έτρι­ζαν και όταν η κα­τά το εκ­κλη­σια­στι­κόν Πο­λυ­χρό­νιον «ευσε­βε­στά­τη» βα­σί­λισ­σα Φρει­δε­ρί­κη βρα­βεύ­τη­κε με τον ίδιο τί­τλο από την ίδια σχο­λή του Α.Π.Θ. πριν με­ρι­κές δε­κα­ε­τί­ες! Αλ­λά όσοι εί­ναι επι­στή­μο­νες σοβα­ροί, αφή­νο­ντας κα­τά μέ­ρος τις προ­σω­πι­κές και μη επι­στη­μο­νι­κές σκέ­ψεις και ανη­συ­χί­ες τους, ας επα­νε­ξε­τά­σουν το θέ­μα και ας απο­φα­σί­σουν αντι­κει­μενι­κά και ανε­πη­ρέ­α­στα κά­τω από αυ­τά που ανα­φέ­ρο­νται σε ολό­κλη­ρη την εβραιο­χρι­στια­νι­κή Βί­βλο και τα γε­γο­νό­τα που δι­δά­σκει η αμε­ρό­λη­πτη ιστο­ρί­α.

 

Ιωάννης, Νεοκλής Φιλάδελφος Ρούσσος Ph.D.,

Τακτικός Kαθηγητής Mαθηματικών, Hamline University

Κώ­στας, Μιθριδάτης Ευπατρίδης Αγ­γε­λί­δης,

Υποψήφιος Διδάκτωρ Χημικής Μηχανικής, University of Minnesota