Ο ΝΕΡΩΝΑΣ ΔΕΝ ΕΚΑΨΕ ΤΗ ΡΩΜΗ.

 Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ ΣΕ  ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΥΓΚΛΗΤΙΚΟΥΣ ΤΟ ΕΚΑΝΑΝ ...

 

 

 

 

ΓΡΑΦΕΙ Ο Manolis Dimitriou Volonakis

 

Από τις ανακρίσεις που διενήργησε η αστυνομία του αυτοκράτορα διαπίστωσε ότι ο εμπρησμός ήταν ένα καλό οργανωμένο σχέδιο ανατροπής του Νέρωνα υπέρ του Γάϊου Πείσσωνα.

 

    «Συγκλητικοί, ιππείς, στρατιώτες, ακόμη και οι γυναίκες ήταν  ένθερμα μέλη της συνωμοσίας, άλλοι από μίσος του Νέρωνα και άλλοι από συμπάθεια προς τον Γάϊο Πείσσωνα. 

                                                                                                                                                                                                                                                                               Η ευθύνη όμως αποδόθηκε σε μια μισητή αίρεση που οι οπαδοί της ονόμαζαν τους εαυτούς τους ‘’χριστιανούς’’ και κατηγορούνται εκείνοι που ομολογούν» - Τακιτος, ανναλες, XV,39-44}.

«Ό  Αυτοκράτορας για να πάρει εκδίκηση για την καταστροφή, διέταξε να τιμωρηθούν εκείνοι, τους οποίους ο λαός μισούσε για την αισχρότητα και τα ήματά τους, τους χριστιανούς, όπως οι ίδιοι αυτοαποκαλούνται. 

 

 Το όνομά τους το πήραν από κάποιον  Χριστό, που σταυρώθηκε στην Ιουδαία την εποχή του Πόντιου Πιλάτου, όταν αυτοκράτορας ηταν ο Τιβέριος. 

 

 Η αίρεση αυτή αν και είχε εξαφανιστεί για κάποιο διάστημα, ύστερα από τον θάνατο του αρχηγού της, επανεμφανίστηκε με εντονότερη μορφή, όχι μόνο στην Ιουδαία όπου γεννήθηκε, μα σε  ολόκληρη την αυτοκρατορία,  όπου βρίσκει πάντοτε θερμούς υποστηρικτές σε ότι πιο άθλιο υπάρχει….». { Τάκιτος χρονικά }.

 

«Έπιασαν όλους τους φανερούς οπαδούς της αιρέσεως και ύστερα, χάρη στις πληροφορίες τους, συνέλαβαν και όλους εκείνους, που ως κύριο χαρακτηριστικό είχαν το μίσος ενάντια στο ανθρώπινο γένος, χωρίς να εξετασθεί αν είχαν συμμετοχή η όχι στον εμπρησμό της ρώμης..».

 

Πρέπει να σημειωθεί ότι η δολοφονία του Νέρωνα επρόκειτο να πραγματοποιηθεί στις 19 Απριλίου του 65, στο ναό του  Θεού  Ήλιου

 

Η συνωμοσία, λοιπόν του Πείσσωνα σε συνδυασμό με τον εμπρησμό της  Ρώμης αποκάλυψε ότι μεταξύ των συγκλητικών ήταν και ο Σέννεκας 4, π.χ. – 65 μ.χ. } , επιστήθιος φίλος του Παύλου.

 

Η σχετική αλληλογραφία μεταξύ Σενέκα και Παύλου ,

  { 8 επιστολές του Σενέκα και 6 του Παύλου}.

  Ο Σενέκας λοιπόν, μαζί με άλλους συγκλητικούς και λοιπούς αξιωματούχους κρίθηκαν ένοχοι του εμπρησμού της  Ρώμης και καταδικάστηκαν σε θάνατο. 

 

 Ειδικά του Σενέκα, ο Νέρωνας του συνέστησε να αυτοκτονήσει, προκειμένου να μην υποστεί ατιμωτικό θάνατο με {αποκεφαλισμό} και δημευθεί η μεγάλη περιουσία του.

 

Ένοχος θεωρήθηκε τόσο ο Παύλος, όσο και πολλοί από τους οπαδούς του, γι’ αυτό,  άρχισε ο απηνής διωγμός τους, που προσέλαβε μορφή «πογκρόμ». 

 

Κατά τον Ρόμπερτ  Αμπελαιν, στην πραγματεία του 

 η ‘’ μυστική ζωή του αποστόλου Παύλου’’ σελ. 374.

  «Ο  Παύλος έφυγε από κάποιο λιμάνι της Ιταλίας κατέληξε στην  Τροία, 

 βρίσκοντας καταφύγιο στα σπίτια πιστών οπαδών του, την ίδια στιγμή που σε ολόκληρη την αυτοκρατορία διαδίδεται η είδηση της πυρπόλησης της  Ρώμης. 

 Η Ρωμαϊκή αστυνομία ήταν υπομονετική και είχε τον τρόπο να αποσπά ομολογίες, εφαρμόζοντας φρικτά βασανιστήρια.

 

  Είναι πολύ πιθανόν ότι ο Παύλος συνελήφθη από τους  Ρωμαίους αστυνομικούς ξαφνικά σε κάποιο δρόμο της  Τροίας και φαίνεται ο καταδότης ήταν κάποιος Αλέξανδρος, χαλκουργός το επάγγελμα». 

 

  Και αυτό γιατί, από τη φυλακή της  Ρώμης που βρίσκεται παραγγέλλει στο μαθητή του Τιμόθεο, που βρίσκεται στην Έφεσο, να μεταβεί στην Τροία, την κατοικία του φίλου του  Ακάρπου, όπου διέμενε πρίν την σύλληψή του

  και να του φέρει τον μανδύα { φελόνι }, τα βιβλία του και τις περγαμηνές { μεμβράνες } όσο το δυνατόν πιο σύντομα, 

 πρίν έρθει ο χειμώνας,

  καθώς και τον Μάρκο, γιατί κοντά του είναι μόνο ο Λουκάς { Β’, Τιμόθεον Δ! 9-15} . παραπονείται ότι τον εγκατέλειψαν οι πιστοί του φίλοι, 

 προφανώς από φόβο.

 

 «στην δεύτερη φυλάκιση ο Παύλος βρισκόταν σε χειρότερη θέση από την πρώτη. Ασφαλώς, τον Παύλο, θα τον κατηγορόύσαν ως συνένοχο, ότι γνώριζε ‘’ το έγκλημα των χριστιανών της ρώμης, την πυρπόληση της πόλης….»....

Ο Παύλος γνωρίζει πολύ καλά τι τον περημένει γι’ αυτό γράφει στη Β’, προς Τιμόθεον επιστολή του

  «εγώ γαρ ήδη σπένδομαι και ο καιρός της εμείς αναλύσεως εφέστηκε. Τον αγώνα, τον καλόν ηγωνίσμαι, τον δρόμον τετέλεκα την πίστη τετήρηκα….»

  δηλαδή 

 «εγώ πιά ήρθε η ώρα να χύσω το αίμα μου σποδή στο θεό, έφτασε ό καιρός να φύγω από αυτόν τον κόσμο. 
 Αγωνίστηκα τον ωραίο αγώνα, έτρεξα το δρόμο ως το τέλος, φύλαξα την πίστη» { Δ! 6-7}.

Η δεύτερη δίκη του Παύλου έγινε σε δύο στάδια, η δε Β’, επιστολή του πρό τον Τιμόθεο στάλθηκε στο μεσοδιάστημα, όπως τούτο συνάγεται από τα εδάφια, Δ! 16-18. Η καταδικαστική απόφαση εκδόθηκε το 67 μ.χ. και φυσικά αμέσως εκτελέστηκε με τον αποκεφαλισμό του. 

 Πάντως η καταδίκη του Παυλου, που παρολ’ αυτά ένα γεγονός όπως είναι η καταδίκη και ο αποκεφαλισμός του Παύλοτ αποσιωπάται. Γιατί?

Μήπως οι αντιγραφείς φρόντισαν να απαλειφθεί ότι, δε συνέφερε να πληροφορηθεί το κοινό?
Σημειωτέον ότι όλα τα πρακτικά των δικοπών που έγινανα τότε { κατά τις οποίες εκτελέστηκε ο Σενέκας} εχουν χαθεί.

  Φυσικά δεν συνέφερε ούτε τους συγκλητικούς ούτε την Εκκλησία να τα διασώσει.

Η βασιλεία του Νέρωνα έληξε άδοξα, όταν η Σύγκλητος το 68 το κήρυξε δημόσιο κίνδυνο {!}, τον δολοφόνησαν η κηδεία του έγινε ηταν μεγαλοπρεπής,
  Αξίζει να σημειωθεί ότι ό λαός στόλιζε με λουλούδια τον τάφο του ακόμα και 30 χρόνια μετά τον θάνατό του.