ΑΣ ΒΑΖΟΥΜΕ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΕΠΙΓΡΑΦΕΣ ΣΤΙΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΜΑΣ...
Ἀπὸ τὸ 1980 εἶναι ὑποχρεωτικὴ ἡ ἀναγραφὴ τῶν ἐπιγραφῶν τῶν καταστημάτων καὶ ἐπιχειρήσεων στὴν Ἑλληνικὴ Γλῶσσα.
Ἡ Ἑλληνικὴ εἶναι ἡ μητέρα τῆς λατινικῆς καὶ ὅλων τῶν λατινογεννῶν γλωσσῶν (Ἀγγλικῆς, Γαλλικῆς, Ἰταλικῆς, Πορτογαλικῆς, Γερμανικῆς, κ.ἄ.). Ὁμιλεῖται αὐτούσια καὶ ζωντανὴ ἐπὶ πολλὲς χιλιάδες χρόνια. Εἶναι ἡ γλῶσσα τοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ, τῶν τεχνῶν, τῆς φιλοσοφίας, ὅλων τῶν ἐπιστημῶν. Ἔχει ὑμνηθεῖ ἀπὸ τοὺς μεγίστους ἐπιστήμονες, φιλοσόφο...υς καὶ λογίους παγκοσμίως. Σήμερα οἱ μέγιστοι τῶν ἀνθρώπων τοῦ πνεύματος τὴν σπουδάζουν, καὶ διδάσκεται σὲ ἑκατοντάδες πανεπιστήμια ἀνὰ τὸν κόσμον.
Ὅμως κακοποιεῖται βάναυσα στὴν κοιτίδα της, τὴν ἴδια μας τὴν χώρα. Τὸ κράτος μὲ τὶς ἀλληλοδιάδοχες ἐκπαιδευτικές του μεταρρυθμίσεις, καὶ τὶς ἀντεπιστημονικές του ἐπεμβάσεις τὴν διώκει οὐσιαστικῶς, καὶ ἡ σύγχρονος γενεά μας περιῆλθε στὸ σημεῖο νὰ ἔχει ἀνάγκη μεταφράσεων γιὰ χθεσινὰ κείμενα, τοῦ Ροΐδη, τοῦ Παπαδιαμάντη ἢ τοῦ Παπαρηγόπουλου, ἐνῶ μέχρι πρὸ ὀλίγων δεκαετιῶν, κείμενα δύο καὶ τριῶν χιλιάδων ἐτῶν (ἀρχαῖοι κλασσικοί, Ὅμηρος) ἦσαν κατανοητὰ στὸν μέσον μορφώσεως Ἕλληνα.
Ἀλλὰ καὶ ἡ γενικὴ ἀδιαφορία τῶν Ἑλλήνων συνεπικουρεῖ εἰς τὴν κακοποίηση τῆς γλώσσας μας, συμβάλλουσα μὲ τὸν τρόπον αὐτὸ στὴν γενικὴ πολιτισμική μας παρακμή. Ἀπὸ τὴν δεκαετία τοῦ 1980 ἔχει θεσμοθετηθεῖ νομοθεσία ἐπιβάλλουσα τὴν ὑποχρεωτικὴ ἀναγραφὴ τῶν ἐπιγραφῶν τῶν καταστημάτων καὶ ἐπιχειρήσεων στὴν Ἑλληνικὴ Γλῶσσα, ἐπιτρεπομένης καὶ τῆς ἀπόδοσής της σὲ ξένη γλῶσσα, μὲ μικροτέρου μεγέθους χαρακτῆρες. Προβλέπεται ἀφαίρεσις τῶν ἀμιγῶς ξενογλώσσων ἐπιγραφῶν, ἐπιβολὴ προστίμων ἀπὸ τοὺς ὀργανισμοὺς τοπικῆς αὐτοδιοικήσεως, ἀκόμα καὶ ποινικὲς εὐθύνες τῶν δραστῶν! Ὅμως καὶ ἐδῶ παραμένει διαχρονικῶς ἐπίκαιρον τὸ Ροΐδειον: «Εἰς τὴν Ἑλλάδαν ἑνὸς μόνον νόμου ἔχομεν χρείαν: τοῦ περὶ ἐφαρμογῆς τῆς κειμένης νομοθεσίας».
Ὁ Ὀργανισμός μας πιστεύει εἰς τὸν πατριωτισμόν μας, καὶ τὴν ἀποτελεσματικότητα τοῦ ἑλληνικοῦ φιλότιμου. Ἂς ἀνακτήσομεν τὴν ἀτομικὴ καὶ συλλογική μας ἀξιοπρέπεια, σ’ αὐτὸν τὸν μικρὸν ἀλλὰ σημαντικόν μας τομέα. Γιὰ νὰ καταστοῦμε διεθνεῖς, θὰ πρέπει νὰ γίνωμεν γνησίως ἐθνικοί, καὶ σ’ αὐτὸν τὸν τομέα.
Ἡ Ἑλληνικὴ εἶναι ἡ μητέρα τῆς λατινικῆς καὶ ὅλων τῶν λατινογεννῶν γλωσσῶν (Ἀγγλικῆς, Γαλλικῆς, Ἰταλικῆς, Πορτογαλικῆς, Γερμανικῆς, κ.ἄ.). Ὁμιλεῖται αὐτούσια καὶ ζωντανὴ ἐπὶ πολλὲς χιλιάδες χρόνια. Εἶναι ἡ γλῶσσα τοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ, τῶν τεχνῶν, τῆς φιλοσοφίας, ὅλων τῶν ἐπιστημῶν. Ἔχει ὑμνηθεῖ ἀπὸ τοὺς μεγίστους ἐπιστήμονες, φιλοσόφο...υς καὶ λογίους παγκοσμίως. Σήμερα οἱ μέγιστοι τῶν ἀνθρώπων τοῦ πνεύματος τὴν σπουδάζουν, καὶ διδάσκεται σὲ ἑκατοντάδες πανεπιστήμια ἀνὰ τὸν κόσμον.
Ὅμως κακοποιεῖται βάναυσα στὴν κοιτίδα της, τὴν ἴδια μας τὴν χώρα. Τὸ κράτος μὲ τὶς ἀλληλοδιάδοχες ἐκπαιδευτικές του μεταρρυθμίσεις, καὶ τὶς ἀντεπιστημονικές του ἐπεμβάσεις τὴν διώκει οὐσιαστικῶς, καὶ ἡ σύγχρονος γενεά μας περιῆλθε στὸ σημεῖο νὰ ἔχει ἀνάγκη μεταφράσεων γιὰ χθεσινὰ κείμενα, τοῦ Ροΐδη, τοῦ Παπαδιαμάντη ἢ τοῦ Παπαρηγόπουλου, ἐνῶ μέχρι πρὸ ὀλίγων δεκαετιῶν, κείμενα δύο καὶ τριῶν χιλιάδων ἐτῶν (ἀρχαῖοι κλασσικοί, Ὅμηρος) ἦσαν κατανοητὰ στὸν μέσον μορφώσεως Ἕλληνα.
Ἀλλὰ καὶ ἡ γενικὴ ἀδιαφορία τῶν Ἑλλήνων συνεπικουρεῖ εἰς τὴν κακοποίηση τῆς γλώσσας μας, συμβάλλουσα μὲ τὸν τρόπον αὐτὸ στὴν γενικὴ πολιτισμική μας παρακμή. Ἀπὸ τὴν δεκαετία τοῦ 1980 ἔχει θεσμοθετηθεῖ νομοθεσία ἐπιβάλλουσα τὴν ὑποχρεωτικὴ ἀναγραφὴ τῶν ἐπιγραφῶν τῶν καταστημάτων καὶ ἐπιχειρήσεων στὴν Ἑλληνικὴ Γλῶσσα, ἐπιτρεπομένης καὶ τῆς ἀπόδοσής της σὲ ξένη γλῶσσα, μὲ μικροτέρου μεγέθους χαρακτῆρες. Προβλέπεται ἀφαίρεσις τῶν ἀμιγῶς ξενογλώσσων ἐπιγραφῶν, ἐπιβολὴ προστίμων ἀπὸ τοὺς ὀργανισμοὺς τοπικῆς αὐτοδιοικήσεως, ἀκόμα καὶ ποινικὲς εὐθύνες τῶν δραστῶν! Ὅμως καὶ ἐδῶ παραμένει διαχρονικῶς ἐπίκαιρον τὸ Ροΐδειον: «Εἰς τὴν Ἑλλάδαν ἑνὸς μόνον νόμου ἔχομεν χρείαν: τοῦ περὶ ἐφαρμογῆς τῆς κειμένης νομοθεσίας».
Ὁ Ὀργανισμός μας πιστεύει εἰς τὸν πατριωτισμόν μας, καὶ τὴν ἀποτελεσματικότητα τοῦ ἑλληνικοῦ φιλότιμου. Ἂς ἀνακτήσομεν τὴν ἀτομικὴ καὶ συλλογική μας ἀξιοπρέπεια, σ’ αὐτὸν τὸν μικρὸν ἀλλὰ σημαντικόν μας τομέα. Γιὰ νὰ καταστοῦμε διεθνεῖς, θὰ πρέπει νὰ γίνωμεν γνησίως ἐθνικοί, καὶ σ’ αὐτὸν τὸν τομέα.
ΠΗΓΗ : ΕΠΙΓΡΑΦΕΣ - τοῦ Β. Καρβουνιάρη*
Ὁ Βασίλειος Καρβουνιάρης εἶναι Δικηγόρος καὶ Μέλος τοῦ ΟΔΕΓ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου