ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΑΠΑΡΡΗΓΟΠΟΥΛΟΣ...Ο ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ ΤΗΣ ΑΠΑΤΗΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ..

 

 

Του Μαυρομμάτη Βασίλη

Στη σύγχρονη χριστιανική Ελλάδα, το έργο του Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους», αποτελεί το θεμέλιο λίθο και το «ευαγγέλιο» της επίσημης κρατικής ιδεολογίας του ελληνοχριστιανισμού.

Ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος παρουσιάζει κάποιες περιόδους της Ιστορίας σχετικά αμερόληπτα. Όμως, όταν φθάνει στην χριστιανική ανατολική ρωμαϊκή αυτοκρατορία, την αποκαλούμενη ψευδώς «βυζαντινή» (όρος, που συντηρείται μέχρι και σήμερα), την παρουσιάζει ως ελληνική με τον όρο «μεσαιωνικός ελληνισμός», που διακόπηκε δήθεν λόγω της οθωμανικής κυριαρχίας το 1453 και κατέληξε στην δημιουργία του νεόυ κράτους. Σε άλλα σημεία του έργου του ο Παπαρρηγόπουλος αυτοαναιρείται: «εκάλουν εαυτούς Ρωμαίους».

Η εποχή, κατά την οποία ολοκλήρωσε την ιστορία του, το 1870, ήταν λίγο μετά το διωγμό του Όθωνα απʼ τους πολιτικοθρησκευτικούς ταγούς της Ορθοδοξίας και την επαναφορά του χριστιανισμού σε πλήρη ισχύ. Η εποχή αυτή χαρακτηριζόταν από τυφλή θεοκρατία και οπισθοδρόμηση, όπου οι διωγμοί, οι αφορισμοί και τα συγχωροχάρτια έδιναν και έπαιρναν. Ήταν τότε, που η Εκκλησία με εργαλείο την ιστορία του Παπαρρηγόπουλου θεμελίωσε την παραφροσύνη με το υβριδικό ιδεολόγημα τού ελληνοχριστιανισμού, που διατηρείται σε απόλυτη ισχύ έως σήμερα στην παιδεία, τη διανόηση και την πολιτική της Ρωμιοσύνης

 

 

Το νέο κράτος «πέτυχε» τη μεγαλύτερη συμφορά με τη «μεγάλη ιδέα» (=αναβίωση του Βυζαντίου), που προσπάθησε να πραγματοποιήσει στις αρχές του 20ού αιώνα. Η ιδέα αυτή θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαρκαστικά ως «η μεγάλη ιδέα του Καραγκιόζη». Τα τραγικά γεγονότα που ακολούθησαν αποτελούν την κοντόφθαλμη και αυτοκαταστροφική πολιτική προέκταση και πλευρά του «ελληνοχριστιανισμού». 

Το νεοσυσταθέν κράτος αποτέλεσε ένα πιστό αντίγραφο της παρηκμασμένης ανατολικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, αυτό που όλοι μας σήμερα αποκαλούμε ψευδώς «Βυζάντιο». Κύριο ρόλο σʼ αυτό έπαιξαν κυρίως η Ορθόδοξη Εκκλησία, οι φαναριώτες, οι κοτζαμπάσηδες και οι πολιτικοί ταγοί της Ρωμιοσύνης.

Με δόλιους και συνομωτικούς τρόπους η ηγέτιδα δύναμη της Ρωμιοσύνης, η Ορθόδοξη Εκκλησία, κατάφερε να καπελώσει και να και υποβαθμίσει όλους του υγιείς μηχανισμούς του νέου κράτους  και κυρίως την παιδεία. Μια μικρή διακοπή με προσπάθεια επαναφοράς των ελληνικών αξιών έγινε κατά την περίοδο της αντιβασιλείας και του Όθωνα. Έκτοτε, το κράτος μεταλλάχθηκε οριστικά σʼ ένα νεορρωμαίικο τριτοκοσμικό κρατίδιο, που μέχρι σήμερα υπολειτουργεί και τρεμοσβήνει κάτω από την ορθόδοξη πνευματική κυριαρχία.

 «Ω ταλαίπωρος Ελλάς, δεν ανεστήθης εκ του τάφου, απλώς ήλλαξες τάφον, απʼ τον τουρκικόν εις τον χριστιανικόν». Τα λόγια του Αδαμαντίου Κοραή ηχούν στʼ αυτιά μας και μας δείχνουν το μέγεθος της πολιτιστικής μας καταδίκης και τραγωδίας μας, που εκτυλίσσεται χωρίς διακοπή έως σήμερα.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε τις πομφόλυγες δηλώσεις του πρώην αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου στον Τύπο λίγο πριν τον θάνατό του: «Ήρωές μας δεν είναι οι αρχαίοι ήρωες και φιλόσοφοι ούτε οι αγωνιστές του ʼ21, ήρωές μας είναι οι μάρτυρες και οι άγιοι της Ορθοδοξίας, που πέθαναν για την πίστη τους», εννοώντας βεβαίως αυτούς που πέθαναν για τα συμφέροντα (οικονομικά και εξουσιαστικά) της Ορθοδοξίας.

Επίλογος

Όλοι οι ανένταχτοι στην ελληνοχριστιανική σχιζοφρένεια ιστορικοί (Σπηλιάδης, Σάθας, Κορδάτος, Άννινος, Φωτιάδης κ.ά.) έχουν παραγκωνιστεί και αποσιωπηθεί απʼ το χριστιανορωμαίικο κατεστημένο. Αντʼ αυτών βέβαια οργιάζουν οι ταγοί ιστορικοί του ελληνοχριστιανισμού (Παπαρρηγόπουλος, Ζαμπέλιος, Καργάκος κ.ά.). (Διαβάστε επίσης: Παπαρρηγόπουλος εναντίον Σάθα.)

Σήμερα, το χριστιανορρωμαίικο κράτος μας παραπαίει ως ο ουραγός της Ευρώπης. (Στο ζήτημα της αναφοράς των «ιουδαιοχριστιανικών ριζών του ευρωπαϊκού πολιτισμού» στο προοίμιο του ευρωπαϊκού Συντάγματος το ρωμαίικο κρατίδιό μας ήταν μεταξύ των ελάχιστων μελών-κρατών της Ε.Ε., που επέμεινε (ανεπιτυχώς) να περιληφθεί η ανωτέρω φράση, όταν η πλειονότητα των ευρωπαίων εταίρων τάχθιηκαν υπέρ της αποβολής της φράσης αυτής, που, άν μή τι άλλο, είναι ανιστόρητη ως θέση, αφού τα κύρια ιστορικά χαρακτηριστικά του χριστιανισμού δια μέσου των αιώνων είναι η αντίθεσή του κατά του πολιτισμού και οι άγριοι διωγμοί που κατά καιρούς εξαπέλυσε κατά των πρωτοπόρων κάθε πολιτιστικής εξέλιξης).

Οι σημερινοί ρωμιοί είναι από βρέφη βαθιά ποτισμένοι απʼ την σχιζοφρενική ιδεολογία του ελληνοχριστιανισμού και την κουβαλούν μέσα στα γονίδιά τους ως χρόνια πνευματική κληρονομική νόσο. Οι τριτοκοσμικές πρωτιές αυτού του κράτους και η βαθειά πολιτική και πολιτιστική του σήψη είναι αποτελέσματα της σχιζοφρενούς ιδεολογίας των «παπαρρηγόπουλων» και της διαιωνιζόμενης μεσαιωνικής Ορθόδοξης θεοκρατίας, που το κυβερνά σαν μαριονέτα απʼ τα παρασκήνια.

Σαν κατακλείδα, αφιερώνουμε στη χριστιανορρωμιοσύνη μερικούς στίχους του ποιητή Κωστή Παλαμά, που έγραψε για τους ραγιάδες της εποχής του:

 

 

«Δεν έχεις, Όλυμπε, θεούς μηδέ λεβέντες, Όσσα,

  ραγιάδες έχεις, μάνα γη, σκυφτούς για το χαράτσι.

     Κούφιοι κι οκνοί, καταφρονούν την θεία τραχειά σου γλώσσα,

     των Ευρωπαίων περίγελα και των Αρχαίων παλιάτσοι.»

 

ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΣΤΟ:  (http://www.freeinquiry.gr/pro.php?id=595)